Onderzoek naar organochloor- en organofosforverbindingen in dierlijke vetten, levers en eieren : jaaroverzicht 1987

Het rapport geeft een overzicht van de resultaten van het onderzoek naar organochloorverbindingen in rundvetten (n=47), varkensvetten (n=48), kalfsvetten (n=48), schapevetten (n=24) , pluimveevetten (n=48), eieren (n=48) en heeleipoeders (n=10) en van het onderzoek naar organofosforverbindingen in runderlevers (n=24) en varkenslevers (n=24) verkregen in het kader van het LAC signaleringsprogramma VREK 1987. In de bijlagen B - D worden de frequentieverdeling, de mediaan (50% waarde) en het maximum gemeten gehalte gegeven. Overschrijdingen van het maximum toelaatbaar gehalte (Bestrijdingsmiddelenwet) werden gemeten voor lindaan in een varkensvet en kalfsvet. De overschrijding van het maximum toelaatbare gehalte voor lindaan bij het varkensvet was het gevolg van onvoldoende afscherming tussen hokken bij toepassing van het middel op biggen, resulterend in een besmetting van het slachtvee. De oorzaak van de besmetting bij het kalf kon niet achterhaald worden. De voorgestelde tolerantie voor 2,4,5-2'4'5' hexachloorbifenyl (PCB 153) en 2, 3,4-2'4'5' hexachloorbifenyl (PCB 138) werd overschreden in een kalfsvet. De herkomst van het vet bleek niet terug te traceren, onderzoek naar de oorzaak was dus niet mogelijk. De besmetting met organochloorverbindingen is in het algemeen laag en ligt beneden de bepalingsgrens welke varieert van 0,01-0, 10 mg/kg op vetbasis afhankelijk van de te meten verbindingen. De hogere frequentie van het voorkomen van HCB in pluimveevet en eieren is waarschijnlijk het gevolg van de toepassing van met HCB besmet strooisel in de pluimveehokken. Organofosforverbindingen werden in levers, zijnde het indicatororgaan voor de aanwezigheid van deze verbindingen in vlees, niet aangetoond