Protestantse scholastiek: methodologische kwesties bij de bestudering van haar ontwikkeling

Mijn onderzoek kan getypeerd worden als een poging een nieuwe visie te ontwikkelen op die vorm van protestantse theologiebeoefening van na de reformatie, die meestal aangeduid wordt met de term 'scholastiek'. Vanuit historisch perspectief spreekt men in dit verband ook wel van 'gereformeerde en lutherse orthodoxie', daarmee doelend op de periode van institutionalisering en codificering van na de reformatie. De theologie uit deze periode is mede het resultaat van een theologische interpretatie van de reformatie binnen bepaalde, in de confessie(s) vastgelegde grenzen. Deze theologie werd aan de nieuwe protestantse academies en universiteiten gedoceerd met behulp van de zogenaamde scholastieke methode, waarbij men teruggreep op middeleeuwse modellen. Het is niet eenvoudig een sluitende definitie te geven van de term scholastiek. In feite is 'scholastiek' een verzamelnaam voor het wetenschappelijk onderzoek en onderwijs dat geschiedt volgens een bepaalde methode, waarbij gebruik wordt gemaakt van een steeds weerkerend systeem voor begrippen, onderscheidingen, propositieanalyses, redeneertechnieken en disputeermethoden. De belangrijkste stelling die in het nieuwe onderzoek verdedigd wordt luidt dat de term 'scholastiek' primair aanduiding is van een methode zonder een directe dogmatische inhoud