Stille krachten van de verzorgingsstaat: De precaire professionalisering van de sociaal-culturele beroepen

‘Geitenwollen sokken’, dat is het beeld dat lange tijd aan ze kleefde: jongerenwerkers, sociaal-cultureel werkers, opbouwwerkers en vormingswerkers. Het beeld dateert uit de jaren zestig en zeventig, de periode waarin deze sociaal-culturele professionals het meest van zich lieten horen. Minder bekend is dat ze de ‘uitvinders’ zijn van allerlei vernieuwingen, zoals dorps- en buurthuizen, bibliotheken, speeltuinen, activering van werkelozen, kinderopvang, volwasseneneducatie, poppodia, buurtbemiddeling en community arts. In ‘Stille krachten van de verzorgingsstaat’ beschrijft Marcel Spierts de stormachtige ontwikkeling van de sociaal-culturele beroepen na de Tweede Wereldoorlog. Hij laat zien hoe de naoorlogse politieke en culturele elite deze kersverse professionals opzadelde met torenhoge verwachtingen ten aanzien van modernisering en individuele ontplooiing. Hoe in de jaren zestig en zeventig het werk radicaliseerde, en in de decennia daarna de ontnuchtering en bezuinigingen volgden. Maar ook hoe na de politieke moorden van deze eeuw de belangstelling voor het werk terugkeerde. Opmerkelijk daarbij is hoe jongerenwerkers, sociaal-cultureel werkers, opbouwwerkers en vormingswerkers er in al die stormen toch in slagen om hun professionaliteit, vakmanschap en ambachtelijkheid naar een hoger plan te tillen