Optimizing anti-TNF therapy in inflammatory bowel disease

Anti-TNF, zoals infliximab en adalimumab, zijn effectief voor de behandeling van chronische ontstekingsziekten van de darm (IBD): de ziekte van Crohn en colitis ulcerosa. Deze middelen zijn echter kostbaar en niet alle patiënten hebben baat bij de therapie. Dit proefschrift beschrijft hoe de mate van ontsteking en medicijnconcentraties elkaar beïnvloeden en hoe het meten van ontstekingswaarden en medicijnconcentraties kan helpen om het effect van anti-TNF therapie te voorspellen en te verbeteren in patiënten met IBD. Patiënten met ernstige colitis ulcerosa, die geen baat hebben bij infliximab, blijken dit medicijn te verliezen in de ontlasting door ‘lekkage’ van infliximab uit zweren in het darmslijmvlies. Daarnaast hebben colitis patiënten met veel ontsteking vaak juist lagere infliximab concentraties in het bloed en minder genezing van de darm. Bovendien ontwikkelen sommige patiënten al vroeg antistoffen tegen infliximab die het medicijn neutraliseren waardoor het nauwelijks effect heeft op de darmontsteking. Het vroegtijdig identificeren van colitis ulcerosa patiënten met lage infliximab concentraties in het bloed zou het mogelijk maken om deze patiënten meer infliximab toe te dienen en daarmee potentieel het effect van infliximab te verbeteren. Daarentegen rapporteren patiënten met onnodig hoge anti-TNF concentraties in het bloed een lagere kwaliteit van leven als gevolg van bijwerkingen. Deze patiënten zouden mogelijk juist baat hebben bij het verminderen van de dosis. Het meten van ontsteking maakt het mogelijk om de bloedconcentraties van infliximab beter te voorspellen en kan daarmee leiden tot het nauwkeuriger en individueler berekenen van de dosis die nodig is voor het optimale effect van anti-TNF