Hervorming stedelijke vernieuwing: een paradox tussen vast en vloeibaar

Stedelijke vernieuwing heeft sinds de jaren ’70 een evolutie doorgemaakt. Stadsvernieuwing werd stedelijke vernieuwing, waarmee beleidsmakers tot uitdrukking wilden brengen dat het niet meer om de functionele en ruimtelijke kwaliteit van de stad, maar om de sociaaleconomische kansen van haar bewoners ging. De fysieke omgeving maakt daar nog altijd prominent onderdeel van uit, maar de focus is verschoven van object naar subject, van omgeving naar beleving. Het ging van grootschalige, aanbodgerichte, top down vernieuwingsplannen met lange doorlooptijden, aanzienlijke investeringen, verkokerde aanpak en vastomlijnde einddoelen geleidelijk aan naar het spiegelbeeld: kleinschalige, vraaggerichte, bottom-up vernieuwingsplannen met korte doorlooptijd, beperkte investeringen, integrale aanpak en open einddoelen. Het idee van een maakbare samenleving is vervangen door het idee van een haalbare samenleving. Sinds 2008 zit er een enorme versnelling in dit proces van ‘vast’ naar ‘vloeibaar’, dat ook gevolgen heeft voor de wijze waarop de overheid zichzelf organiseert en zichzelf opnieuw probeert te verhouden tot haar burgers en bewoners. Wat zijn de stuwende krachten achter deze ontwikkeling? Hoe hebben overheden zich te verhouden tot burgers? Hoe ziet de stedelijke vernieuwing van de toekomst er uit? Daarover gaat deze vierde editie uit de Leerhuisreeks van het ProjectManagement Bureau