Diagnostic tests for tubal pathology from a clinical and economic perspective

Het routinematig testen van eileiders bij iedere vrouw met een onvervulde kinderwens is niet kosteneffectief. Ernstig beschadigde eileiders zijn er slechts in twaalf procent van de paren de oorzaak van dat de vrouw niet zwanger raakt. Zij kunnen alleen via IVF een kind krijgen. De belangrijkste risicofactoren voor beschadiging van de eileiders zijn een gebarsten blindedarmontsteking, bekkenontsteking door geslachtsziekten, bekkenoperaties en buitenbaarmoederlijke zwangerschappen. Harold Verhoeve ontwikkelde in zijn onderzoek een rekenmodel waarmee vrouwen met een laag risico op ernstige beschadiging van de eileider worden onderscheiden van vrouwen met een hoog risico. Hij maakt gebruik van de medische voorgeschiedenis en andere karakteristieken van patiënten. Tot nu toe worden voor het testen van de doorgankelijkheid van de eileiders contrastfoto's of kijkoperaties uitgevoerd. Beide tubatesten zijn beperkt in hun betrouwbaarheid en vergelijkbaar in het voorspellen van een natuurlijke zwangerschap. Verhoeve constateert dat het niet kosteneffectief is om bij iedere vrouw de testen uit te voeren, omdat dat leidt tot meer kosten voor de zorg zonder dat er meer zwangerschappen tegenover staan. Als besloten wordt tot het uitvoeren van tubatesten, verdient het de voorkeur eerst een contrastfoto te maken en bij een dubbelzijdige afwijking deze zo nodig te laten volgen door een kijkoperatie