HR (zaaknr. 12/00989, LJN BY4107)

Internationaal privaatrecht. Ouderlijk gezag; Verordening Brussel II-bis; begrip ‘gewone verblijfplaats’; waarderingen van feitelijke aard. Benoeming bijzondere curator; doel van dergelijke benoeming; belang minderjarige; beoordelingsvrijheid rechter. Vrees voor verwaarlozing belangen van minderjarige als bedoeld in art. 1:253g lid 3 BW; passeren essentiële stellingen. De invulling van het begrip ‘gewone verblijfplaats’ is nauw verweven met waarderingen van feitelijke aard en kan in cassatie slechts op begrijpelijkheid worden onderzocht. ’s Hofs oordeel dat de minderjarige zijn gewone verblijfplaats in Nederland had, is niet onbegrijpelijk of onvoldoende gemotiveerd. De rechter heeft bij de beantwoording van de vraag of de benoeming van een bijzondere curator nodig is, een grote mate van beoordelingsvrijheid, waarbij het belang van de minderjarige voor de rechter de eerste overweging zal moeten vormen. De benoeming van een bijzondere curator dient niet plaats te vinden met als doel in het algemeen de belangen van de minderjarige te beschermen. Verzoekers tot cassatie hebben zich in hoger beroep beroepen op stellingen ingenomen in procedures die tussen partijen in Suriname zijn gevoerd en op de onderbouwingen daarvan, alsmede op rapporten welke in opdracht van de Surinaamse rechters zijn tot stand gekomen. Uit de weergave van hetgeen verzoekers naar voren hebben gebracht, noch uit de weging daarvan, blijkt dat het hof deze (essentiële) stellingen van verzoekers in zijn beoordeling heeft betrokken bij zijn oordeel over de vraag of gegronde vrees bestaat dat de belangen van de minderjarige, bij inwilliging van het verzoek van de vader om met het gezag over de minderjarige te worden belast, zullen worden verwaarloosd als bedoeld in art. 1:253g lid 3 BW