Behandeling van neusbijholtencarcinomen volgens de methode van Sato

textabstractDe resultaten van de behandeling van neusbijholtencarcinomen zijn ondanks verbeteringen op het gebied van radiotherapie en chirurgie, neg steeds teleurstellend. In dit proefschrift worden de resultaten beschreven van een prospectief onderzoek naar de waarde van de behandelingsmethode volgens Sate voor neusbijholtencarcinomen, die per 1 januari 1976 in Rotterdam (AZR-D en DDHKI RRTI) werd ingevoerd. (De methode word! in hoofdstuk V uitvoerig beschreven). De nadruk is hierbij gelegd op de vergelijking van de overlevingskansen van de paMnten die in de periode van 1960 tot 1976 en in de periode van 1976 tot 1984 werden behandeld. Hoofdstuk I beschrijlt via welke stappen Sato kwam tot de behandeling met lage dosis bestraling, debulkende chirurgie, locale cytostatica en frequente necrotomie, zeals wij die in ons onderzoek hebben toegepast bij patii'!nten met neusbijholtencarcinomen (liguur 1.1). Voor het onderzoek komen in aanmerking patii'!nten met een plaveiselcelcarcinoom, ongedifferentieerd carcinoom of adenocarcinoom van de sinus maxillaris of sinus ethmoidalis. Het hoolddoel van het onderzoek is nate gaan of de methode van Sate bet ere resultaten oplevert dan de behandelingsmethoden die voordien werden toegepast. Daarnaast is bestudeerd of het manipuleren van de tumor aanleiding geeft tot een hoger percentage locale recidieven, regionaire metastasen en metastasen op afstand dan voorheen het geval was. Ook wordt gepoogd inzicht te krijgen in de achtergronden van de behandeling volgens Sate. Als de resultaten van het onderzoek daartoe aanleiding geven, zal het beleid veranderd dienen te worden. Hoofdstuk II is gewijd aan het probleem van de TNM-classificatie. Het ontbreken van een algemeen geaccepteerde TNM-classificatie voor neusbijholtencarcinomen is een van de factoren die de evaluatie van resultaten in de literatuur onbetrouwbaar maakt. De TNM-classificaties van de AJC, JJC, Lederman, Harrison en IGR worden besproken. Op grand van de literatuur kan over de classificatie van de AJC, JJC en IGR een cord eel worden gevormd over de prognostische waarde. Deze classificaties vertonen een gradii'!nt in de overleving; de beste overleving word! gezien voor THumoren, de slechtste voor T4-tumoren. Een statistisch significant verschil in prognose tussen de verschillende T-categorieen word! echter niet gevonde