Het aardse paradijs - over het landschap in zeventiende-eeuws proza

De landschapsbeschrijvingen in zeventiende-eeuwse prozateksten komen gedeeltelijk overeen met die in de lyriek. Reisteksten, geschiedverslaglegging en romans laten zien dat het landschap (zowel in natuurlijke als in gecultiveerde vorm) niet autonoom is, maar een door God gegeven object dat verstandig beheerd moet worden. Emotionele uitspraken over het landschap zijn schaars; vaker wordt het gebruikt om te moraliseren over menselijk gedrag. Literaire genrecodes sturen ook in het proza de uitbeelding van het landschap. Duidelijker dan in poëzie verschuift de aandacht in de loop van de zeventiende eeuw van het uiterlijke naar het innerlijke landschap: de mens