Orthodontisch-chirurgische behandeling maakte einde aan temporomandibulaire disfunctieklachten

In de jaren ’90 van de vorige eeuw werd een vrouw van 31 jaar met ernstige temporomandibulaire disfunctie en een skelettale malocclusie orthodontisch-chirurgisch behandeld. Het skelettale patroon (steile onderkaak) en de degenererende capita mandibulae werden gezien als risico voor relaps en verdere degeneratie. Toch rechtvaardigde de ernst van de malocclusie de behandeling. Het doel van de behandeling was een stabiele occlusie en een goede articulatie te creëren om de disfunctie te elimineren en eventueel later een behandeling met een stabilisatieopbeetplaat mogelijk te maken. In de jaren ’90 was dit een ‘state of the art’-behandeling.De temporomandibulaire disfunctieklachten verdwenen met de correctie van de schaarbeet van het gebitselement 27. Chirurgie bracht het aangezicht en de occlusie verder in harmonie. Eén onderincisief pastte in het geheel