De prijs van beschermingsconstructies

Het merendeel van de 39 onderzochte bedrijven die een eerste notering verkregen op de Amsterdamse Effectenbeurs gedurende de periode 1987-1992 waren in het bezit van iin of meer beschermingsconstructies. Daarmee sluiten zij aan bij de reeds genoteerde ondernemingen. Het blijkt dat er een statistisch significant, negatief verband bestaat tussen de waarde van de emittenten en het aantal beschermingsconstructies dat zij geontroduceerd hebben. De waardemaatsaf is gebaseerd op informatie uit het jaarrapport. De gevonden relatie ondersteunt de entrenchment (verschansings-) hypothese. De uitkomst biedt geen ondersteuning voor de hypothese dat beschermingsconstructies bijdragen aan een hogere ondernemingswaarde. De redenering luidt dat door de aanwezigheid van beschermingsconstructies het management bij onvriendelijke overnames een betere overnameprijs voor de aandelen zou kunnen bedingen. Een andere manier om na beursintroductie de controle over de onderneming te kunnen behouden is dat insider aandeelhouders, zoals het management, banken en participatiemaatschappijen, in het bezit blijven van meer dan de helft van het geplaatste aandelenkapitaal. De resultaten laten een statistisch significant, negatief verband zien tussen het percentage aandelen van insider aandeelhouders en het aantal beschermingsconstructies. De gevonden resultaten impliceren dat beschermingsconstructies leiden tot een lagere waarde van de emittent. Er is sprake van opportunity kosten: bij een zelfde hoeveelheid aandelen zou de emittent meer eigen vermogen hebben kunnen ontvangen. Het aanhouden van een meerderheid van het geplaatste aandelenkapitaal als beschermingsconstructie betekent dat de ondernemingen slechts een beperkt deel van hun aandelenkapitaal op de beurs hebben kunnen plaatsen