Zelfstandig. Geen personeel. Wat zegt dat?

Er zijn maar weinig werkenden die de pennen zozeer in beweging hebben gezet als degenen die beleidsmatig worden aangeduid als zelfstandig zonder personeel. Ik zeg met opzet beleidsmatig omdat sommigen zich niet eens bewust zullen zijn dat hen dit predicaat toekomt. Denk bijvoorbeeld aan de huisvader of moeder die bijverdiensten genereert door zelf geknutselde producten via internet te verkopen, of die fruit uit eigen kas bij de weg zet met een bordje waarop de prijs staat en een schoteltje waarop het geld kan worden achtergelaten. Hij of zij is inderdaad niet degene die de pennen in beweging heeft gezet of voor wie de naam ‘zelfstandige zonder personeel’ is bedacht. Die term suggereert het verkopen van eigen arbeid, niet van zelfgemaakte of door anderen aangeleverde producten. Toch is het, ook met die beperking, in de praktijk erg lastig gebleken om tot een sluitende definitie te komen. De doelgroep is namelijk zeer divers: van innovatieve startende ondernemers tot zelfstandige veehouders, van ondernemers die geen personeel willen aannemen tot verkapte werknemers die worden gedwongen zich als zzp’er te laten inhuren, van directeuren-grootaandeelhouders tot de huisvrouw die wat bijverdient als thuiskapper. In deze bijdrage ga ik in op de vraag waar de grote issues zitten rondom zzp-arbeid: voor de overheid die ten aanzien van deze arbeid beleid moet maken en regels stellen en voor degenen die onder de paraplu van het zzp-schap werkzaam zijn. Hierbij heb ik me laten inspireren door geschreven bronnen en een aantal interviews met belangenorganisaties en relaties van zzp-ers