De lange mars van besef naar beleid: werkgevers en (hun) oudere werknemers

Vanuit macro-economisch perspectief is het inmiddels een onomstreden doelstelling: ouderen zouden langer actief moeten blijven op de arbeidsmarkt. De realisatie van deze doelstelling ligt echter niet primair in handen van de (rijks)overheid, maar op het bord van individuele werkgevers. Weliswaar kan de overheid prikkels geven; negatieve om oudere werknemers te ontmoedigen de arbeidsmarkt te verlaten en positieve om werkgevers te stimuleren ouderen langer in dienst te houden of opnieuw aan te nemen. Op dat gebied is de afgelopen jaren al heel wat gebeurd, met name op het punt van het afremmen van vervroegde uittreding. De vraag is of werkgevers eraan toe zijn het stokje van de overheid over te nemen. Om daar zicht op te krijgen beantwoorden we in dit artikel twee hoofdvragen: 1. Maken werkgevers zich zorgen over vergrijzing en – daaruit voortvloeiende – krapte op de arbeidsmarkt? 2. In welke mate is er sprake van leeftijdsbewust personeelsbeleid en hoe ziet dat er dan uit? Gekoppeld aan deze twee hoofdvragen komen ook verschillende aanvullende vragen aan de orde