Innoveren van onderop in de publieke sector met Slimmernetwerk: pril en hoopvol

Deze bijdrage gaat over ‘bottom up’ innovatie door professionals in de publieke sector. Dat biedt kansen. Maar politiek-­‐bestuurlijke aandacht is gewenst. Deze vorm van innoveren is als een ontluikende lentebloesem. De publieke sector staat voor het duivelsdilemma om kwaliteit te blijven leveren voor de burger met steeds minder middelen. Het is een productiviteitsstrategie die te omschrijven is als ‘dezelfde output, met minder middelen. Om met krimpende financiële mogelijkheden goed je werk te blijven doen is innovatie door slimmer werken een bittere noodzaak. Innoveren is echter niet makkelijk. Managers denken vaak dat innovatieprocessen goed planbaar en regisseerbaar zijn. Dat is niet zo. Zeker bij aatschappelijke vernieuwing, omdat de mens een centrale rol speelt bij zowel de innovatoren, de onderwerpen als bij de eindegebruikers, de burgers. Denk maar aan vraagstukken als schuldhulpverlening, integrale jeugdzorg, en leefbaarheidsverbetering van achterstandswijken. Bij dergelijke vraagstukken zijn er veel ‘stakeholders’ en organisaties betrokken. Belangen lopen vaak uiteen. Vraagstukken raken elkaar. Samenwerking is nodig. Innovatie in zulke contexten is zeer moeilijk, want deze vraagstukken zijn complex en erg onvoorspelbaar. Top-down innoveren alleen is dan geen goede benadering. Dan mislukken innovaties beslist