Medicatienazicht bij een oudere patiënt met polyfarmacie

Het stimuleren en verzekeren van het correcte gebruik van geneesmiddelen bij ouderen vormt een belangrijke uitdaging voor artsen en apothekers, aangezien geneesmiddel-gerelateerde problemen vaker voorkomen naarmate de leeftijd stijgt. Uit een meta-analyse uitgevoerd in 2002 is gebleken dat 15 à 20% van de ziekenhuisopnamen bij ouderen kan toegeschreven worden aan geneesmiddelgerelateerde problemen. Een observationeel onderzoek in Nederland (in 2008) heeft aangetoond dat gemiddeld 6% van alle ongeplande ziekenhuisopnamen rechtstreeks te wijten was aan een geneesmiddelgerelateerd probleem waarbij de helft daarvan waarschijnlijk vermijdbaar was en dat prevalentie toenam met de leeftijd. Men onderscheidt in het algemeen drie soorten problemen, m.n. overbodig gebruik, zonder indicatie („overuse”), verkeerd gebruik bv. verkeerde geneesmiddelkeuze, dosis of vorm („misuse”) en onderbehandeling („underuse”). Waar vroeger het aantal geneesmiddelen als een indicator beschouwd werd voor correcte farmacotherapie bij ouderen, en de term polyfarmacie dus een negatieve bijklank had, is er nu een evolutie naar „maatwerk” bij ouderen, waarbij niet het aantal geneesmiddelen, maar wel de oordeelkundige keuze van farmacotherapie op maat van de patiënt primeert. Meer en meer wordt vastgesteld dat ook het stoppen van niet (meer) zinvolle farmacotherapie („deprescribing”) een onderdeel uitmaakt van een oordeelkundig voorschrijfgedrag. Het doel is te komen tot farmacotherapie die rekening houdt met de geïndividualiseerde therapiedoelen, de huidige functionaliteit, de levensverwachting en voorkeuren van de patient. In de onderstaande casus wordt het belang aangetoond van medicatienazicht bij een oudere patiënte die in het ziekenhuis werd opgenomen via de dienst spoedgevallen