90P Brachyterapia śródnaczyniowa

W ciągu ostatnich lat brachyterapia śródnaczynowa stała się nową niezwykle dynamicznie rozwijającą się dziedziną radioterapii. Dotyczy ona nienowotworowych schorzeń naczyń krwionośnych, ale podobieństwo zarówno w dziedzinie radiobiologii napromienianych tkanek, jak i technik napromieniania i procedur obliczania dawek pochłoniętych, kwalifikują ją do zaprezentowania wśród onkologicznych zastosowań radioterapii.Jednym ze sposobów leczenia choroby niedokrwiennej serca jest zabieg przezskórnej angioplastyki wieńcowej (PTCA). Polega ona na poszerzaniu zwężonej tętnicy wieńcowej przy pomocy cewnika z balonikiem, bez konieczności otwierania klatki piersiowej. Zabiegi te są z powodzeniem przeprowadzane od 1977 roku, a ich bezpośrednia skuteczność sięga 90%. Jednak odległe efekty poszerzania tętnic wieńcowych są ograniczone występowaniem restenozy, czyli nawrotu zwężenia w miejscu uprzednio poszerzanym. Dotyczy to około 30% pacjentów. W ostatnich kilku latach podjęto poszukiwanie środków, które ograniczyłyby lub wyeliminowały restenozę.Najbardziej obiecująca pod względem wydaje się brachyterapia z użyciem promieniowania β lub χ, stosowana bezpośrednio po zabiegu poszerzania naczyń. Metoda ta ma wkrótce być wypróbowana w Polsce, w ramach współpracy między Instytutem Kardiologii i Centrum Onkologii w Warszawie. Niniejsza prezentacja ma na celu przedstawienie technik brachyterapii śródnaczyniowej, stosowanych źródeł promieniotwórczych oraz zagadnień dozymetrii promieniowania β i χ z nimi związanych, jak również metod planowania leczenia