88. Porównanie częstości występowania mutacji w genach PTEN i CTNNB1 z występowaniem niestabilności mikrosatelitarnej (MI) w rakach endometrium kobiet

Celem obecnej pracy było porównaie częstości występowania mutacji w genie PTEN i w genie kodującym beta-kateninę (CTNNB1) z obecnością (MI+) lub brakiem (MI−) niestabilności mikrosatelitarnej w rakach endometrium kobiet. Materiałem badawczym było DNA wyizolowąne ze 125 raków endometrium i limfocytów krwi tych samych chorych. Mutacji poszukiwano we wszystkich 9 eksonach genu PTEN i w eksonie 3 genu CTNNB1 posługując się techniką PCR-SSCP i sekwencjonowaniem. Analizę niestabilności mikrosatelitarnej przeprowadzono w 60 rakach badając siedmem markerów mikrosatelitarnych (D25123, D35966, D5S346, D175250, D17S855, D17S1323 i D18S58) metodami: PCR z użyciem starterów znakowanych fluorescencyjnie i elektroforezy w żelu poliakrylamidowym (program Gene Scan/ABI 377). Statystyczną ocenę wyników wykonano testem ×2. Wśród badanych raków endometrium mutacje w genie PTEN wykryto w 57/12 5 (45,6%) przypadkach. W genie CTNNB1 mutacje znaleziono w 9/125 (7,2%) rakach. Niestabilność mikrosatelitarna (MI+) występowała w 31,6% (19/60) raków endometrium. W 15/19 przypadkach (25%) stwierdzono niestabilność wysokiego stopnia dotyczącą od 3 do 6 badanych markerów mikrosatelitarnych. Natomiast w 4 rakach była ona na niskim poziomie gdyż występowała w dwóch mikrosatelitarnych markerach. Pozostałe 68,4% (41/60) raków nie miało zmian w badanych mikrosatelitarnych markerach (MI−). Stwierdzono dodatnią korelację między występowaniem niestabilności mikrosatelitarnej i obecnością mutacji w genie PTEN. Mutacje w genie PTEN znamiennie częściej występowały w rakach MI+ niż w rakach MI− (odpowiednio 73,7% i 39% ;×2=6,2388, α=0,0125). Natomiast częstość występowania mutacji w genie CTNNB1 była podobna w rakach MI+ i MI− (odpowiednio 15,7% i 14,6%). Wyniki obecnej pracy przemawiają za istnieniem odmiennych mechanizmów karcinogenezy raka endometrium