75P Ocena zawartości DNA w komórkach nowotworowych jako czynnika prognostycznego w chirurgicznym leczeniu raka płaskonabłonkowego płuca

Rak płuca jest w Polsce najczęstszą przyczyna zgonów z powodu nowotworów złośliwych. Przebieg choroby nowotworowej i rokowanie jest różne, a przybliżona ocena agresywności nowotworu jest bardzo trudna. Wśród raków płuca o tym samym typie histologicznym, podobnej lokalizacji, stopniu zaawansowania klinicznego notuje się znaczące różnice w przebiegu klinicznym i w odpowiedzi na zastosowane leczenie. Z tego powodu poszukuje się nowych parametrów mających znaczenie rokownicze, jak również mogących uściślić zasady postępowania u chorych z rakiem płuca. Jednym z ważniejszych elementów oceny stopnia ryzyka stają się cytometryczne pomiary ilości DNA. Pojawienie się populacji komórek z nieprawidłową ilością DNA wiąże się w niektórych typach nowotworów z bardziej agresywnym przebiegiem klinicznym.Celem pracy jest ocena częstości występowania aneuploidii w komórkach raka płaskonabłonkowego płuca oraz jej wpływu na czas remisji i okres przeżycia chorych leczonych operacyjnie z powodu raka płaskonabłonkowego płuca.Badany materiał (n = 60)stanowiły preparaty histologiczne w postaci bloczków parafinowych pochodzące od chorych po resekcji tkanki płucnej w Klinice Torakochirurgii WZSChPiG w Poznaniu w latach 1995–1996. Do pomiarów cytometrycznych preparowano guzy wykorzystując własną modyfikację metody Hedley’a. Pomiary wykonano na cytometrze przepływowym Cytron Absolut firmy Ortho. Uzyskane histogramy analizowano przy zastosowaniu programu MODFIT.Odsetek przypadków o nieprawidłowej ilości DENA wyniósł 41%. Uzyskane wyniki odniesiono do stopnia zaawansowania klinicznego, dojrzałości histologicznej raka, czasu przeżycia chorych, wieku, płci pacjentów i lokalizacji guza.Ocena aneupliodii w komórkach nowotworowych może stanowić istotny czynnik prognostyczny u chorych po resekcji raka płuca. Oznaczenie zawartości DNA ułatwia określenie grupy wysokiego ryzyka nawrotu choroby mimo doszczętnej operacji, a tym samym racjonalizację wskazań do leczenia uzupełniającego