O DEFINICIJI JEZIKA I GOVORA

Saussureovska je dihotomija između jezika (langue) i govora (parole) gotovo aksiomatski prihvaćena pretpostavka svake suvremene strukturalistički orijentirane lingvistike, ali ona ipak i na teorijskom i na praktičkom planu, povlačeći oštru ontološku i hijerarhijski postavljenu granicu medu ta dva fenomena, može izazivati nedoumice i probleme u znanosti o jeziku. Njih su vjerojatno najprije naslutili (a ponekad i eksplicirali) fonolozi i fonetičari, neprestano istražujući baš relacije između jezika i govora te ponekad smještajući njihovo razgraničenje bitno drugačije od de Saussurea. Iz sasvim drugog aspekta, ali nerijetko sa sličnim rezultatima, la je dihotomija danas objekt kritičke analize čitava niza poststrukturalističkih lingvista koji pokušavaju dokinuti neka ograničenja što ih je strukturalizam sam sebi postavio. Iz kreativne suradnje fonologa i fonetičara s poststrukturalističkom lingvistikom mogla bi izrasti nova usmjerenja u izučavanju jezične djelatnosti, više nego do sada okrenuta čovjeku i njegovu odnosu prema vlastitom jeziku