Beperking van lachgasemissie bij het scheuren van grasland; een systeemanalyse

In het kader van het reductieplan overige broeikasgassen (ROB) wordt de effectiviteit van mogelijke maatregelen bij de beperking van emissies bestudeerd. In deze systeemanalyse worden het huidige graslandbeheer en de omvang van herinzaai en andere vormen van graslandverbetering beschreven. Als gevolg van het scheuren en onderploegen van grasland worden relatief grote hoeveelheden organische stikstof gemineraliseerd. Dit leidt tot vorming van lachgas. Jaarlijks wordt 10% van het Nederlandse graslandareaal gescheurd en ingezaaid met gras of andere gewassen. De verliezen aan stikstof bij graslandverbetering bedragen 100 tot 300 kg N per hectare. De emissie van lachgas als direct gevolg van de omzetting en herinzaai van grasland is geschat met emissiefactoren die toegepast worden voor (indirecte en directe) emissies na toediening van mest, omdat specifieke emissiefactoren ontbreken. Deze jaarlijkse emissie in Nederland bedraagt tussen 1 en 1,5 miljoen ton CO2-equivalenten. Door autonome ontwikkelingen (mest- en nitraatrichtlijn en dalende productprijzen) en de toepassing van de voorgestelde gerichte maatregelen (ROB) zal de emissie kunnen afnemen met ongeveer 0,5-0,6 miljoen ton CO2-equivalenten per jaar ten opzichte van 1990. De omvangrijkste bijdrage kan worden geleverd door het verminderen of niet omzetten van oud, permanent grasland naar tijdelijk grasland en bouwland. Perspectiefvolle maatregelen zijn verder vermindering van het areaal van herinzaai, plaatselijke graslandverbetering, doorzaaien en graslandverbetering alleen in (voor)zomer toepassen, en beperken van opname van grasland in rotaties. Een toename van de biologische landbouw kan daarentegen leiden tot continuering van grasland in rotaties om voldoende stikstof te leveren gedurende de bouwlandperiode en emissies van lachgas