Architectuuronderwijs: Didactiek, methoden en technieken

Architectuur en stedebouw staan sinds een aantal jaren weer volop in de belangstelling. Dat is onder meer te danken aan de nota Ruimte voor Architectuur, die de overheid in 1991 uitbracht. Het onderwerp van de nota is vooral de mogelijke verbetering van architectonische en stedebouwkundige kwaliteit. Ook het onderwijs wordt genoemd, maar komt niet uitvoerig aan de orde. Dat gebeurt nu in de serie Architectuuronderwijs in Nederland. In Architectuuronderwijs: didactiek, methoden en technieken, staan de verschillende benaderingen in het onderwijs centraal. De architectuur beweegt zich tussen kunst en techniek, wetenschap en vakmanschap, reflectie en produktie, discipline en praktijk. Hetzelfde geldt voor de architectuuropleidingen die een keuze moeten maken uit deze mogelijkheden. Uiteindelijk draait het om de vraag wat de opleiding in de beperkte onderwijstijd wil overdragen aan haar studenten. Een ronde langs de Nederlandse opleidingen aan de academies van Bouwkunst en de twee technische universiteiten leert dat de benaderingen sterk uiteenlopen. Binnen een opleiding zijn vaak verschillende benaderingen te vinden. Er zijn benaderingen die sterk gericht zijn op de beroepspraktijk en op rationeel en methodisch ontwerpen en benaderingen waarbij het vooral gaat om de persoonlijke fascinatie voor het ontwerpvak en de meer kunstzinnige en cultuurkritische dimensie van architectuur en bouwen. Aan de hand van gesprekken met docenten geeft dit boek een beeld van de diversiteit in onderwijsmodellen, didactiek, ontwerpbenaderingen en -methoden, die bestaat in het Nederlandse architectuuronderwijs. De serie belicht het architectuuronderwijs van verschillende invalshoeken. In deel 1 komt aan de orde: de geschiedenis van het architectuuronderwijs. Deel 2 heeft als onderwerp de relatie tussen het onderwijs en de beroepspraktijk