Functionele of stoornisgerichte therapie: keus of geen keus

In hun uitgebreide en heldere overzicht van de verschillende vormen van stoornisgerichte en functionele therapie bij verworven afasie merken Visch-Brink en Wielaert terecht op dat de vaak felle discussies over een keuze voor een van de twee vormen van therapie zich buiten onze landsgrenzen afspelen. Zoals ook blijkt uit de vele verwijzingen naar recent onderzoek worden zowel de stoornisgerichte als de functionele therapie regelmatig toegepast in Nederland en worden de resultaten ervan beschreven. De auteurs geven aan dat er hierbij geen eenduidige keuze voor een van de twee vormen van therapie hoeft te worden gemaakt, maar dat er eerder sprake is van een continuüm, waarbij het ene uiterste gevormd wordt door de stoornisgerichte therapie en het andere uiterste door de functionele therapie. Volgens ons is het echter onterecht dat de auteurs deze tweespalt aanbrengen. Ten eerste is het de vraag of beide therapieën losgekoppeld kunnen worden, ten tweede of dat zou moeten. Het door de auteurs aangehaalde onderzoek van Pulvermuller et al. (2001) is hierbij een mooi voorbeeld. Visch-Brink en Wielaert duiden de hierin beschreven therapie ten onrechte aan als een zuiver functionele therapie die als uitkomst zowel een verbetering van de linguïstische als van de functioneel-communicatieve capaciteiten van de onderzochte patiënten te weeg bracht. Het onderzoek zelf betreft namelijk het oefenen van gesprekken in de vorm van een kwartetspel waarbij zowel semantisch als fonologisch aan doelwoorden verwante woorden werden gebruikt. Het onderzoek toont volgens ons juist aan dat er sprake is van een gecombineerde benadering van linguïstische en functionele therapie en dat een dergelijke therapie effectief kan zijn. Hieronder willen we nader ingaan op een dergelijke tweezijdige benadering van taalstoornissen