Poranna audycja radiowa jako hybryda megagatunkowa (na podstawie wybranych programów z rozgłośni radiowych polskich i brytyjskich)

W erze postmodernizmu gatunki medialne mają niejednoznaczny status. Z jednej strony uchodzą za byty transkulturowe, z drugiej, mówi się, że nie są odporne na wpływ kultur źródłowych, gdzie się zrodziły, i docelowych, gdzie egzystują obecnie. Te sprzeczne tezy posłużyły jako katalizator dla badań porównawczych nad morning shows w Wielkiej Brytanii i w Polsce. W rozdziale I omówiono termin „audycja” i wpisano go w dobowy harmonogram emisji, przywołując różne naukowe poglądy na temat hybrydyzacji i koncepcje jednostek masowego przekazu (wypowiedzi). Wyjaśniono także pojęcie „gatunku medialnego” i zaprezentowano procesy, które doprowadziły do powstania tzw. megagatunków. W rozdziale II przedstawiono nomenklaturę opisującą poranne time of day shows, wyszczególniono definicje morning shows oraz przeanalizowano metamorfozy porannych audycji radiowych w Stanach Zjednoczonych (gdzie stworzono „participation programs”), Wielkiej Brytanii i Polsce. Wieńczy go typologia morning shows i nowo utworzone, encyklopedyczne hasło, odzwierciedlające ich hybrydyczny charakter. Rozdział III to teoretyczne rozważania na temat pięciu sfer hybrydyzacji tego typu przekazów, które wynikają z ich struktur, funkcji, relacji między nadawcami a odbiorcami, ról prezenterskich i procesu „wizualizacji radia”. Głównym celem w rozdziale V była jakościowa analiza najbardziej popularnych, współczesnych, radiowych programów śniadaniowych. Próbkę badawczą stanowiło blisko 400 godzin materiału audialnego z lat 2012-2015. Jako case studies posłużyły odcinki audycji „Wstawaj, szkoda dnia”, „Dzień dobry bardzo”, „Sygnały dnia”, „The Chris Evans Breakfast Show”, „The Radio 1 Breakfast Show with Nick Grimshaw” oraz „Today”. Subiektywne spostrzeżenia autorka dysertacji zestawiła w rozdziale V z wynikami autorskich ankiet, które zostały zaprojektowane na potrzeby badań i wypełnione przez 613 respondentów z Londynu i Warszawy