Solidarity practices, state violence and chronicity of crises during the pandemic

Artykuł przedstawia analizę różnych form i praktyk solidarności wyłaniających się w kontekście pandemii. Ramę teoretyczną stanowi refleksja nad pojęciem kryzysu i jego chroniczności. Bazując na badaniach empirycznych, pokazuję, w jaki sposób doświadczenie kryzysu wytwarza różne formy sprawstwa i wzajemnej troski. Z jednej strony skupiam się na mobilizacjach w polu praw reprodukcyjnych i praw osób LGBTQ+ w okresie pandemii, pokazując, jak aktywiści i aktywistki definiują swoje relacje z państwem i w jaki sposób praktykują solidarność. Z drugiej - odnosząc się do poziomu mikropraktyk - omawiam sytuację grupy mniej widocznej w okresie pandemii, osób używających opioidów, przedstawiając inne rozumienie i praktykowanie solidarności w kontekście nieobecności lub wrogości państwa.This article presents an analysis of different forms and practices of solidarity emerging in the context of the pandemic. the theoretical framework is a reflection on the very notion of crisis and its chronicity. Drawing on empirical research, I show how the experience of crisis produces different forms of agency and mutual care. On one hand, I focus on mobilisations in the field of reproductive and LGBtQ+ rights during the pandemic, showing how activists define their relationship with the state and how they practice solidarity. On the other - referring to the micro level of practices - I discuss the situation of a group less visible during the pandemic, people who use opioids, presenting a different understanding and practice of solidarity in the context of the absence or hostility of the stat