Homelessness in the thought of Hannah Arendt

Hannah Arendt çağımızda insanın “yurtsuzluk” fenomeniyle karşı karşıya kaldığını belirtir. Ona göre yurtsuzluk insanları birarada tutan bağdan yoksun bırakmış, kendilerinin oluşturduğu bir dünyada yaşayamamaları sonucunu doğurmuştur. Bu ise insanın dünyaya yabancılaşması anlamına gelir. Bu düşünceler, Arendt’i 20. yüzyılın en etkili politika filozoflarından biri haline getirmiş ve bu da genel olarak kabul edilen bir görüştür. Ama bu kabul, aynı zamanda onun politika felsefesindeki asıl sorununun insan olduğunu perdelemiş gibi de görünüyor. Bu yazıda, Arendt’in görüşünde, insanı “yurtsuzluk”a götüren nedenler serimlenerek, insanın yurtsuzluğu ile yabancılaşması arasındaki bağ gösterilmeye çalışılacaktır. Bunlar yapılırken, Arendt’in, insanın neliğinden, insanın özünden ne anladığı da ortaya konulacaktır.Hannah Arendt emphasizes that man, in our age, faces with phenomenon of “homelessness”. For Arendt, this phenomenon deprives of the link which connects the human beings together, as a result of this, man cannot live in the man-made world. That is to say, man is estranged to the world. These thoughts have made Arendt one of the most effective political philosophers in the twentieth century and this is a generally accepted view. But this assumption seems to, at the same time, curtain the essential problem, which is man, in her political philosophy. In this paper, by displaying the reasons which led man to “homelessness”, the link between homelessness and alienation will be shown. By doing so, it will be set forth what man is, namely, what is the human essence, according to Arendt