U potrazi za modusom vivendi – Srbija i Vojvodina u 20. veku

U radu se polazi od Majske skupštine 1848. i konstituisanja Vojvodine kao istorijske pokrajine i teritorijalno-političkog subjekta čiji je autonomni status trebalo da bude nacionalno omeđen. Iako nije realizovana u Habzburškoj monarhiji, ideja autonomije Vojvodine predstavljaće osnovu težnji u jugoslovenskom državnom okviru u 20. veku. Iako je u metodu pripajanja Vojvodine Kraljevini Srbiji primenjena nacionalistička platforma Radikalne partije o neophodnosti nestanka vojvođanskog subjektiviteta, posle samo decenije neuporedive ekonomske eksploatacije i političke degradacije, u Vojvodini se javlja snažan autonomistički pokret sa težnjom za ravnopravnim statusom u Jugoslaviji. Takav položaj Vojvodina će izboriti zahvaljujući snažnom antifašističkom pokretu tokom Drugog svetskog rata. Zbog toga je jula 1945. na Skupštini izaslanika naroda Vojvodine konstituisana autonomna pokrajina koja se priključila Srbiji kao delu federativne Jugoslavije. U tom statusu Autonomna pokrajina Vojvodina je opstajala do pred sam kraj druge Jugoslavije, koja je štitila njena autonomna prava od konstantnih pokušaja Srbije da je potčini i ograniči joj samoupravu. Vojvođanska autonomija kao jugoslovensko pitanje faktički je prestala da postoji sinhrono sa krajem socijalističke Jugoslavije, čiji je derivat bila. Prve decenije vojvođanske podređenosti centralističkoj Srbiji donele su siromašenje nezabeleženo u dva veka postojanja ove istorijske pokrajine i zasebne teritorijalno-političke jedinice