Emotions as cultural constructs and their use in political contexts in contemporary Serbia

Shvatanje od kojeg se pošlo u ovom istraživanju jeste da politika u značajnoj meri utiče na svakodnevni život znatnog dela stanovništva Srbije, a da u odnosu ta dva – politike i svakodnevnog života, tj. njihovih aktera – koji se uspostavlja kroz najšire shvaćenu komunikaciju, mora da određeno mesto pripada emocijama. Spram toga, postavljena je osnovna hipoteza čija je provera i osnovni cilj ovog istraživanja. Ona se odnosi na pretpostavku da je svaka politička komunikacija na neki način emotivna komunikacija pri kojoj se odvija proces konstrukcije emocija s ciljem njihove trenutne ili vremenski odložene upotrebe, a u svrhe zadovoljenja određenih političkih interesa. U ovom istraživanju će se svi govori i sve vrste ponašanja kako političkih aktera tako i stanovništa, posmatrati istovremeno kao komunikacijski činovi i kao emocionalno izražavanje. U prikupljanju podataka za analizu primenjen je kvalitativni metod. Osnovni materijal za analizu predstavljaju „intelektualni“ i emotivni stavovi dela „anonimnog“ stanovništva Srbije izraženi u formi komentara na internet stranicama, a koji predstavljaju reakcije na političke sadržaje pojedinačnih novinskih članaka i video-snimka. Drugi izvor za prikupljanje podataka su intervjui sprovedeni sa mladim ljudima koji žive u Beogradu, koji su u radnom odnosu i višeg su ili visokog obrazovanja. Sva građa je interpretirana iz konstruktivističke pozicije. Za razliku od univerzalističkih teorija koje su emocijama pristupale kao urođenim i univerzalnim, impulsivnim i iracionalnim, konstruktivistički orijentisani teoretičari posmatraju ih kao sociokulturne konstrukte, kao proizvode kulture u čijim okvirima ih je jedino i moguće tumačiti. Konstruisanje emocija u političkoj komunikaciji posmatra se kao politička strategija zadovoljenja određenih političkih ili ličnih interesa političkih aktera. S tim u vezi, osnovni cilj istraživanja jeste uočavanje načina konstrukcije emocija i svrhâ političke upotrebe pojedinih emocija kao što su ljutnja, tuga, prezir, gađenje, strah, sreća i dr.The starting point in this research was the notion that politics has significant influence on the daily lives of a substantial portion of the Serbian population, while in the interaction of these two forces, that is, politics and daily life, i.e. their actors, which is established through communication, taken in its broadest sense, certain place definitely goes to emotions. That is the background for the basic hypothesis in this research, which primarily aims to probe and to verify it. This hypothesis refers to the assumption that every political communication is, in a certain way, emotional communication, wherein emotions are in an ongoing process of construction, with a view to make immediate or time-delayed use of them, all with the purpose of meeting specific political interests. In this research, all speech and kinds of behavior, both by political actors and the population in general, are seen simultaneously as communication acts and emotional expression. In collecting data for the analysis, qualitative method has been applied. The basic material for the analysis consists of “intellectual” and emotional attitudes among one part of “anonymous” population in Serbia, as expressed in their comments on web-sites, which are made in response to political contents of particular newspaper articles and video-clips. Another source for data collection comprises interviews conducted with young people living in Belgrade, who are employed and have college or university degrees. All material is interpreted from a constructivist position. Contrary to universalist theories which take emotions to be innate and universal, impulsive and irrational, constructivism-oriented theorists see them as a socio-cultural constructs, as products of a given culture within which it is only possible to interpret them properly. The construction of emotions in political communication is seen as a political strategy aiming to satisfy political or personal interests of political actors. In this regard, the main objective of this research is to identify the ways of constructing emotions and purposes of political usage of particular emotions, such as anger, sorrow, contempt, disgust, fear, happiness, etc