Długotrwała kontrola choroby bez konieczności stosowania aktywnego leczenia systemowego pomimo stwierdzenia progresji w trakcie immunoterapii pembrolizumabem

Rak płuca jest główną przyczyną zgonów związanych z chorobą nowotworową w Polsce. Szacuje się, że w warunkach polskich około 50% przypadków raka płuca rozpoznaje się w stadium uniemożliwiającym podjęcie próby leczenia o założeniu radykalnym. Immunoterapia z zastosowaniem pembrolizumabu stanowi jedną z preferowanych opcji terapeutycznych pierwszej linii leczenia pacjentów z przerzutowym niedrobnokomórkowym rakiem płuca bez obecności mutacji aktywujących w genie receptora epidermalnego czynnika wzrostu (EGFR), rearanżacji genu kinazy chłoniaka anaplastycznego (ALK) i protoonkogenu ROS1 oraz z ekspresją ligandu receptora programowanej śmierci 1 (PD-L1) powyżej 50%. Aktualnie, przy zachowaniu dobrej kontroli choroby, sugeruje się prowadzenie immunoterapii pembrolizumabem przez minimum 2 lata. Niniejszy opis przypadku dotyczy 75-letniej pacjentki, u której zastosowano immunoterapię z użyciem pembrolizumabu w ramach pierwszej linii leczenia systemowego z powodu niedrobnokomórkowego raka płuca w stadium rozsiewu z ekspresją PD-L1 powyżej 50%. U chorej, pomimo konieczności zakończenia leczenia pembrolizumabem po 22 podaniach leku, uzyskano długotrwałą kontrolę choroby nowotworowej. Obecnie, 14 miesięcy od stwierdzenia w kontrolnym badaniu tomograficznym progresji choroby według kryteriów RECIST 1.1, pacjentka nie wymaga stosowania terapii systemowej. Ocena kliniczna i radiologiczna nie wykazuje cech progresji choroby podstawowej; chora pozostaje pod ścisłą obserwacją.