Types of mutism in pediatric population

Mutyzm definiuje się jako brak mowy przy jednoczesnym rozumieniu lub zachowaniu zdolności słyszenia mowy innych. Możemy wyróżnić jego dwie postacie : mutyzm wybiórczy i mutyzm móżdżkowy. Naukowcy postulują złożone i wieloczynnikowe podłoże tej patologii. Mutyzm wybiórczy definiują jako stan psychiczny pr zejawiający się brakiem mówienia w określonych środowiskach, z kolei mutyzm móżdżkowy jest najczęściej powikłaniem po operacji w obrębie tylnego dołu czaszki. Przy diagnostyce powyższych jednostek, oprócz oceny wcześniejszych zdolności i znajomości językowych dziecka, wykluczeniu innych zaburzeń czy pr zeanalizowaniu obecnych czynników r yzyka, można skor zystać także ze specjalnych kwestionariuszy i opisywanych kr yteriów. Leczenie mutyzmu wybiórczego prowadzone jest głównie z wykorzystaniem psychoterapii, natomiast w mutyzmie móżdżkowym fundamentalną rolę odgrywa szybko wdrożona rehabilitacja, w postaci sesji terapeutycznych z logopedą. Farmakoterapia w obu podtypach odgrywa drugorzędową rolę. Oba zaburzenia mają istotny, wieloaspektowy wpływ na życie dziecka. Trudności w komunikacji mogą przekładać się na problemy w odnalezieniu się w społeczeństwie, obniżeniu jakości edukacji i życia, a także odpowiadać za szereg zaburzeń psychicznych. Ważna zatem wydaje się rola lekarza rodzinnego w procesie rozpoznania pacjentów już prezentujących objawy czy zwrócenia szczególnej uwagi na dzieci obarczone czynnikami ryzyka. Szybka diagnoza daje możliwość wczesnego skierowania dziecka do odpowiedniego specjalisty logopedy, psychologa czy psychiatry, co może znacznie poprawić jakość życia takiego pacjenta.Mutism is defined as an absence of speech while conserving or maintaining the ability to hear the speech of others. W e can distinguish two forms of mutism, i.e., selective mutism and cerebellar mutism. In both cases its etiology is considered complex and multifactorial. While selective mutism is defined as a ment al state manifested by the lack of speech in certain environments, cerebellar mutism is usually a complication within the posterior cranial fossa after a surgery. When diagnosing above mentioned disorders, special questionnaires and the described criteria ca n be used in addition to assessing the child’s previous language skills and knowledge, excluding other disorders or analyzing current risk factors. Treatment of selective mutism is carried out mainly through psychotherapy. On the other hand, in cerebellar mutism the main focus is put on quickly implemented rehabilitation, consisting in work with a speech therapist. Pharmacotherapy in both subtypes plays a secondary role. Both disorders have a significant impact on a child’s life. Difficulties in communication may translate into problems in finding oneself in society, lowering the quality of education and life, or cause other mental disorders of the child. Therefore, General Practitioner is especially important in the process of recognizing patients with symptoms or paying special attention to children with risk factors. A quick diagnosis makes it possible to refer the child to the appropriate speech therapist, psychologist or psychiatrist at an early stage, which can significantly improve the quality of patient’s life