The Dialectics in the Performative of Vlasta Delimar

Polazna je teza rada da se umjetnički rad Vlaste Delimar temelji na dijalektičkom principu kao suigri suprotnosti iz koje proizlazi angažirana izvedbena praksa, kao sinteza kritičkog i kreativnog mišljenja, koja potiče društvenu promjenu. Put do potvrđivanja i argumentiranja teze započinjemo autorovim subjektivnim očitovanjem kojim ukazuje na svoje poimanje svijeta i ideju znanja kojeg promatra kao obvezatnu kategoriju, odnosno kao ključni fenomen i pokretač dijalektičkih procesa i angažmana. Teorijska niša promišljanja odnosa čovjeka i znanja polazi od marksističkih, egzistencijalističkih i postmodernih teorija. Taj je okvir proširen u polju somatskih i performativnih teorija kroz ideju izvedbe znanja kao spoznajnog i angažiranog procesa. Rad se temelji na fenomenološkoj metodologiji kojom se inzistira na važnosti pojedinačnog iskustva i paradigmi o (post)istinama. Donosi se prikaz tumačenja dijalektike kroz filozofske rječnike i razumijevanje kritičke teorije i njene veze s dijalektikom. Sponu između navedenih teorija i stvaralaštva Vlaste Delimar pronalazimo u odrednicama Brechtova dijalektičkog teatra koji triangulira kritiku, zabavu, eksplicitnost i začudnost; njima se potiče društvena promjena. Delimar tako promatramo kao Diogena, referirajući se na izvedbu znanja koja transcendira gabarite binarnih podjela na prirodu i kulturu te koja svojom praksom potiče promišljanje egalitarnog društva.The thesis of this paper is that the artistic work of Vlasta Delimar is based on the dialectical principle as a play of opposites, from which an engaged performative practice emerges as a synthesis of critical and creative thinking, encouraging social change. The path to confirming and arguing this thesis begins with the author's subjective expression, in which he points to his understanding of the world and the idea of knowledge, which he views as a mandatory category or as the key phenomenon and the driver of dialectical processes and engagement. The theoretical niche for contemplating the relationship between humans and knowledge starts with Marxist, existentialist, and postmodern theories. This framework is expanded in the field of somatic and performative theories through the idea of knowledge as a cognitive and engaged process. The paper is based on phenomenological methodology, emphasizing the importance of individual experience and the paradigm of (post)truths. It also provides an interpretation of dialectics through philosophical dictionaries and an understanding of critical theory and its connection to dialectics. The link between these theories and the creativity of Vlasta Delimar is found in the determinants of Brecht's dialectical theater, which triangulates critique, entertainment, explicitness, and astonishment, thus encouraging social change. We observe Delimar as a Diogenes, referring to the performance of knowledge that transcends the boundaries of binary divisions between nature and culture and, through her artistic practice, encourages contemplation of an egalitarian society