Czekając na muzeum: społeczna aktywność w poszukiwaniu pamięci zbiorowej na krakowskim Prądniku jako inspiracja do działań partycypacyjnych

By assuming tasks which are by law assigned to museums, the inhabitants of two quarters in north Kraków are unwittingly introducing ‘new museology” principles into the life of their community. Their focus on experience and interaction is visible in social actions like the “sledge protest” and interest in the concept of “daughterhood”. The contextual character of their activities shows that Prądnik residents care about protecting the heritage of the communist period. Their respect for depositors is expressed by actions aimed at opening the preserved Bereś atelier to the public. They critically assess their own knowledge and in civic budget voting consistently opt for projects focused on popularising local heritage. Constant contact with the audience and co-creation are key factors behind the popularity of “Slow Music Making” events, Painting Lending Library, communal urban gardening and space annexation through language. Prądnik residents have developed a set of qualities typical of a perfect conscious audience of a museum — an institution that is yet to be created.Mieszkańcy dwóch dzielnic na północy Krakowa podejmują zadania ustawowo przypisane do muzeów, nieświadomie wprowadzając zasady Nowej Muzeologii w życie społeczności. Nastawienie na przeżycie i interakcję widać w społecznych akcjach performatywnych, jak „protest saneczkowy” oraz w zainteresowaniu pojęciem „córectwa”. Charakter kontekstowy oznacza, że Prądniczanie kierują swoje zainteresowanie na ochronę dziedzictwa PRL-u. Poszanowanie prawe depozytariuszy widać w działaniach mających na celu udostępnienie publiczności zachowanej pracowni Beresiów. O krytycznym podejściu do własnej wiedzy świadczy to, że w budżetach obywatelskich mieszkańcy wybierają działania przybliżające lokalne dziedzictwo. Stały kontakt z publicznością oraz współtworzenie decyduje o popularności Wolnomuzykowania, Wypożyczalni Obrazów, wspólnego miejskiego ogrodnictwa oraz aneksji przestrzeni poprzez język. Prądniczanie zbudowali świadomą, idealną publiczność dla lokalnej placówki muzealnej - która na razie nie istnieje