The right to do sporting event show in the light of new technologies development

StreszczenieWidowisko sportowe, w odróżnieniu od samego nagrania transmisji z widowiska sportowego – czyli wideogramu, nie jest przedmiotem ochrony prawnoautorskiej. Prawo autorskie do wideogramu, czyli nagrania, konstytuuje się z chwilą powstania utworu. Utworem w tym przypadku jest samo nagranie (wideogram). Dlatego też w przypadku transmisji wideo, która odbywa się w czasie rzeczywistym (tak, jak ma to miejsce w przypadku transmisji z widowisk sportowych) ochroną prawnoautorską objęty jest wideogram (a więc nagranie) lub zrealizowane nadanie, a nie sama czynność przesyłu sygnału (nadawania) nagrania. Tym samym nie ma podstaw w obowiązującym systemie prawnym do tego, żeby można było posługiwać się konstrukcją prawa do transmisji widowiska sportowego, przed zrealizowaniem takiej transmisji. Oznacza to, że wszystkie umowy w przedmiocie sprzedaży praw do transmisji widowiska sportowego pozbawione są podstaw prawnych w zakresie przedmiotu tych umów.Konsekwencje dostrzeżonej luki prawnej i płynące stąd zagrożenia widoczne są zwłaszcza w kontekście rozwoju technologii i powszechnej możliwości nagrania całości lub części widowiska sportowego nawet przez postronnego widza, przy wykorzystaniu powszechnie dostępnych narzędzi, np. przy użyciu telefonu komórkowego. Abstrahując od kwestii odszkodowania za naruszenie regulaminu stadionu, który i tak pozostaje dyskusyjny wobec nieprecyzyjnej treści, twórcy nagrania (postronnemu widzowi wyposażonemu w telefon komórkowy) z mocy ustawy przysługują autorskie i osobiste prawa majątkowe do stworzonego przez niego utworu. Jednakże w świetle zawartych umów o „prawo do transmisji” widowiska sportowego, majątkowe prawa autorskie widza-twórcy pozostają w kolizji z uprawnieniami obligacyjnymi, jakie wynikają ze wspomnianej umowy.Zauważyć należy, że w praktyce obrotu gospodarczego, dystrybucją praw do widowisk sportowych zajmują się krajowe i międzynarodowe organizacje sportowe, a nie właściciele obiektów sportowych, których zadaniem jest dystrybucja biletów wstępu na widowiska sportowe. W konsekwencji powyższego, za niesłuszne uznać należy koncepcje dotyczące powstawania praw pokrewnych, przedmiotem których jest widowisko sportowe, w oparciu o tzw. „prawo stadionu”. Zarówno powyższa koncepcja, jak i pozostałe przytaczane w literaturze przedmiotu nie proponują rozwiązań zadowalających, zwłaszcza jeśli uwzględnić dynamicznie zmieniające się warunki organizacji i transmisji widowisk sportowych.W związku z powyższym, wzorem rozwiązań wprowadzonych w systemach prawnych niektórych państw, za słuszny uznać należy postulat nowelizacji Ustawy o sporcie i przyznania prawa do wyłącznej komercyjnej eksploatacji widowiska sportowego w zakresie sportu kwalifikowanego krajowemu podmiotowi nadrzędnemu wobec uczestników, a więc organizacji odpowiedzialnej za organizację widowiska sportowego. Proponowane rozwiązanie zapewniać powinno także uczciwą redystrubucję środków pochodzących z komercjalizacji współzawodnictwa sportowego. AbstractThe sporting event, unlike the broadcast from the sports event - which called a videogram, is not subject to copyright protection. Copyright for the videogram, that is the recording, is formed when the work - a recording (videogram) - is being made. There is no legal basis that would establish the right to broadcast sports broadcasts before the broadcast itself is done. Consequently, all and any contracts concerning the sale of sports broadcasting rights have no legal basis for the subject matter of those contracts.The consequences of this legal gap and the risks it brings are particularly evident in the context of technological development and the widespread possibility of recording of a sports events (in whole or in part) using commonly available tools such as a mobile phone by a common viewer. Apart from the issue of compensation for infringement of the stadium regulations, which still remains disputable for imprecise content, the author of the recording (a common viewer equipped with just a mobile phone) is entitled by virtue of the law to own copyrights to the resulting work. The copyrights of the viewer-creator are in conflict with the rights of entities acquiring "broadcasting rights" on the basis of appropriate agreements.Moreover it should be noted that, in business practice, the distribution of sports events broadcasting rights is dealt with by national or international sports organizations, and not by sports facility owners, who distribute tickets for sporting events. As a consequence of the above, the concept of granting the related rights, which subject of which are sporting event, in relation to the so called "Law of the Stadium" as unsatisfactory. The above concept, as well as any other ideas given in the literature of this subject do not offer satisfactory solutions, especially considering the dynamically changing conditions of organizing and broadcasting sports events.Accordingly, as a model of solutions introduced in the legal systems of some foreign countries, it is appropriate to consider the amendment to the Polish Sporting Act and to grant the exclusive right to commercial exploitation of a sporting event to a national sport entity superior over the participants, so the organization responsible for the organization of the sports events. The proposed solution should also provide for a fair redistribution of incomes derived from the commercialization of sporting competition