Sokratejsko-platońska filozoficzna terapia religii. Zarys problematyki

In my paper, I try to apply to religion the idea of philosophy as therapy. The issue seems to be an important one - as far as many contemporary forms of religion seem to be dysfunctional - i.e. are in need of therapy. Can philosophy be such a therapy?            There are arguments that philosophy has no competence to judge religion, even less - to try to change it. „Philosophical” argument claims that philosophy and religion are autonomous language games; no rule of a given game should be judged under the rules of another game. „Theological” argument states that religion is based on the divine revelation, and any human claim to judge what comes from the divine realm is an unjustified and blasphemous usurpation.            I (a) try to show that there is a way of doing philosophy that can face both of the above arguments, and (b) sketch a program of „philosophical therapy of religion”.Przedmiotem mojego artykułu jest próba zastosowaniu idei filozofii jako terapii w odniesieniu do religii. Zagadnienie jest o tyle istotne, iż wiele współczesnych form religii posiada cechy, które wydają się dysfunkcyjne - wymagają „terapii”. Czy taką terapią może być filozofia?             Istnieją argumenty, iż filozofia nie ma kompetencji, by cokolwiek osądzać, a tym bardziej zmieniać w religii. Zarzuty „filozoficzny” głosi, że filozofia i religia to różne, autonomiczne „gry językowe”, zaś każda „gra” posiada sobie właściwe reguły, które nie mogą być osądzane i zmieniane w świetle reguł innej „gry”. Zarzut „teologiczny”: że religia opiera się na boskim objawieniu i wszelkie czysto ludzkie roszczenia do osądu tego, co pochodzi ze sfery absolutnej, są nieuprawnioną, a wręcz bluźnierczą uzurpacją.             W moim tekście chcę pokazać, że (a) istnieje sposób filozofowania, wobec którego powyższe zarzuty są nietrafione oraz (b) zarysować szkic programu „filozoficznej terapii religii”