Rozwój procedur informacyjnych oraz kontrolnych we włoskim parlamencie po Traktacie z Lizbony

This essay highlights the recent evolution of the connection between Italian parliament and government in the European Union. Even after the entry into force of the Treaty of Lisbon, this “link” is the current main channel of intervention in the European legislation and policies process. From the late 90s until the Lisbon Treaty, the evolution of this connection seems increasingly influenced by a process of “Europeanization” which has progressively reduced the national elements of the different procedures, creating some common models aimed to exercise the new “European powers” of the national parliaments. Even the Italian case seems to confirm this trend: the parliamentary practices and the recent law passed, the no. 243 of 2012, confirm the need to identify common procedures to allow the parliamentary assemblies to influence, in connection to the respective Government, to the European law making process.Il presente articolo si focalizza sull’evoluzione, sul piano della legislazione ordinaria e dei regolamenti parlamentari, del raccordo tra il parlamento italiano e il governo in materia europea. Esso rimane, anche dopo l’entrata in vigore del Trattato di Lisbona, il principale canale di intervento nella formazione della normativa e delle politiche europee.Muovendo dalla fine degli anni ’90 sino a dopo l’entrata in vigore del Trattato di Lisbona, l’evoluzione di tale raccordo sembra sempre più influenzata da un processo di “europeizzazione” che ha ridotto progressivamente gli elementi “domestici” delle diverse procedure, creando modelli comuni, finalizzati ora all’esercizio dei nuovi poteri “europei”dei parlamenti nazionali.Anche il caso italiano sembra uniformarsi a questa tendenza: le intervenute prassi parlamentari e la recente legge approvata, la n. 243 del 2012, confermano la necessità di individuare strumenti comuni per consentire alle assemblee parlamentari, in raccordo con il rispettivo Governo, di intervenire sempre più in sintonia con gli altri Paesi dell’Unione europea nel processo decisionale comunitario.Niniejszy artykuł koncentruje się na zaprezentowaniu rozwoju mechanizmów kooperacji parlamentu włoskiego z rządem w sprawach europejskich. Współpraca ta pozostaje – również po wejściu w życie Traktatu z Lizbony – podstawowym kanałem oddziaływania parlamentu w dziedzinie tworzenia prawa UE i polityki europejskiej. Począwszy od końca lat 90., aż po okres następujący po wejściu w życie Traktatu z Lizbony, współpraca ta zdaje się coraz bardziej ulegać wpływowi tzw. europeizacji. Proces ten skutkuje redukcją w wielu obszarach procedur „krajowych” na rzecz procedur unijnych nadających nowe, „europejskie” uprawnienia parlamentom narodowym. Włochy również nie odbiegają od tej tendencji: dotychczasowa praktyka parlamentarna oraz niedawna ustawa nr 243 z 2013 r. potwierdzają konieczność wyodrębnienia wspólnych instrumentów, które pozwalałyby parlamentom narodowym, w porozumieniu z rządami swoich państw, na coraz bardziej harmonijne współdziałania z organami UE oraz innymi państwami członkowskimi w unijnych procesach decyzyjnych.Tłumaczenie: C. Bronowsk