Laesio enormis w XXI w. – czy matematyczne podejście do ustalania granic dopuszczalnej nieekwiwalentności świadczeń w umowach dwustronnie zobowiązujących jest pożądane?

The article deals with the problem of (non)equivalence of performances in bilaterally binding agreement and consequences thereof. Our domestic regulations, in particular Art. 388 of the Polish Civil Code, currently seem to be insufficient for actual social needs. Therefore it is needed to look deeper into mechanisms for dealing with significant disproportion of benefits. Interesting light on this issue is being shed by Austrian statutory and case law. The institution of laesio enormis (Verkürzung über die Hälfte; § 934, 935 ABGB) may be helpful in formulating de lege ferenda proposals on the polish ground.Niniejszy artykuł porusza problem (nie)ekwiwalentności świadczeń w zobowiązaniu dwustronnie zobowiązującym i jego konsekwencji. Przepisy prawa polskiego, w szczególności art. 388 kodeksu cywilnego, wydają się nie zaspokajać rzeczywistych potrzeb społecznych. W związku z tym konieczne jest głębsze spojrzenie na mechanizmy kontroli ekwiwalentności świadczeń. Interesujące wnioski wynikają z analizy prawa i orzecznictwa austriackiego. Instytucja laesio enormis (Verkürzung über die Hälfte; § 934, 935 ABGB) może być pomocna przy formułowaniu wniosków de lege ferenda na polskim gruncie