Kościół Katedrą Ducha Świętego i jego parakletyczna tożsamość – szkice eklezjologiczno-pneumatologiczne

When we ponder over the essence of the Church nowadays – with her identity, features, event, sacramental economy, liturgy, anthropology – all of these perspectives and attempts at describing the abounding ecclesiological reality always lead us to the pneumatological viewpoint, which most clearly shows the issue of the community of the God’s people. Therefore, we have a right to say that ecclesiology today bears permanent features of pneumatological renaissance, and the deeper this renaissance is rooted in the study of the Church, the clearer we can see the core of the cathedral of the Holy Spirit, which has been risen since the prehistoric times until today. This article provides a testimony of how the Church is constantly becoming the Cathedral of the Holy Spirit acquiring in this way its paracletic identity.Gdy w czasach nam współczesnych zastanawiamy się nad istotą Kościoła, jego tożsamością, znamionami, wydarzeniem, ekonomią sakramentalną, liturgią, antropologią, to wszystkie te ujęcia i próby opisu bogatej rzeczywistości eklezjologicznej zawsze doprowadzą nas do ujęcia pneumatologicznego, które najdobitniej ukazuje istotę wspólnoty ludu Bożego. Dlatego mamy prawo dziś mówić, że eklezjologia nosi dziś trwałe znamiona renesansu pneumatologicznego, a im głębiej ten renesans zakorzeni się w nauce o Kościele, tym jaśniej zauważymy istotę ciągle wznoszonej od prahistorii aż do naszej współczesności Katedry Ducha Świętego. Niniejszy artykuł jest właśnie takim świadectwem, jak Kościół nieustannie staje się Katedrą Ducha Świętego, przez co zyskuje swą parakletyczną tożsamość