Tożsamość pedagogiki chrześcijańskiej

The article undertakes the problem of the identity of the Christian Pedagogy, which although obvious, when we are dealing with a discipline of knowledge with its legacy and tradition, however, this is not just an academic challenge (undertaken, inter alia, by M. Buber and R. Guardini), but allows for the development of our thinking about the man in general and his advisability.The investigation for the understanding of human existence, it requires explicit educational aid, which features within the meaning of the Christian should become: integrity and universality, as well also the understanding of education as a reality of humanity of the human person. So understood the relevant trademarks and Christian identity determinants of the pedagogical thought also require clarity in our approach to the world, that we call ideology and giving a coherent explanation of our life, the world, the relationship to the self, to others and to God.In such conditionings the Christian educator appears as a person who, in all reality of his humanity, and the education becomes a realistic taking into account the human being in its uniqueness, its originality, such as it was conceived and created by God. So educated man, compatible with the essence of his being, should be able to stand up to the full reality and feel her essence. Only then you can talk about results achieved the Christian education and the advisability of a proper Christian pedagogy. Artykuł podejmuje problem tożsamości pedagogiki chrześcijańskiej, który aczkolwiek oczywisty, gdy mamy do czynienia z dyscypliną wiedzy posiadająca swój dorobek i tradycję badawczą, to jednak nie jest tylko problemem akademickim (podejmowanym m.in. przez M. Bubera i R. Guardiniego ), lecz pozwala na rozwój naszego myślenia o człowieku w ogóle i jego celowości.Dochodzenie do zrozumienia ludzkiej egzystencji wymaga wyraźnej pomocy wychowawczej, której cechami w rozumieniu chrześcijańskim powinny się stawać: integralność i uniwersalność, a także rozumienie wychowania jako urzeczywistnianie człowieczeństwa osoby ludzkiej. Tak rozumiane istotne znaki rozpoznawcze i wyznaczniki tożsamości chrześcijańskiej myśli pedagogicznej wymagają także wyrazistości naszego stanowiska wobec świata, które nazywamy światopoglądem, a dającego spójne wyjaśnienie naszego życia, świata, relacji do siebie, do innych i do Boga.W takich uwarunkowaniach wychowawcy chrześcijańskiemu ukazuje się wychowanek jako osoba, w całej rzeczywistości swojego człowieczeństwa, a wychowanie staje się realistycznym wzięciem pod uwagę człowieka w jego niepowtarzalności, jedyności, oryginalności, takim jak został on pomyślany i stworzony przez Boga. Tak wychowany człowiek, zgodny z istotą swojego bytu, powinien potrafić stanąć wobec pełnej rzeczywistości i odczuwać jej istotę. Dopiero wówczas można mówić o osiągniętych efektach wychowania chrześcijańskiego i celowości właściwej pedagogice chrześcijańskiej.