Tekst literacki czy poufne wyznanie? Krasińskiego młodzieńcze autofikcje

The literary works by Zygmunt Krasiński, especially texts from the so-called poetic prose category and poems inscribed into letters, are one of the most interesting examples of both Romantic type-genre syncretism and a combination of the poet’s autobiographic “self” and many imaginary biographies at the plot level. The originality of the literary message in the case of the author of Nie-Boska komedia was frequently associated with the intimacy of a confidential confession, certain “stylized” honesty, which shapes artistic statements into forms and narrative structures characteristic of intimate writing. Krasiński’s poetic idiom was thus shaped not on the basis of unrestricted Romantic imagery, but in relation to personal experience, daily self-contemplation or attempts at recognizing his own identity. The poet’s intimate “self” merged with literary space, leaving a mark on the literary works written in that time, abolishing the borders between art and real life. The secretly confessive nature of Krasiński’s prose from the 30’s and his numerous poems constituted works which were seemingly banal, overly exalted and stereotypical in the context of Romantic spirit, but rich in meanings and hidden symbols. Twórczość literacka Zygmunta Krasińskiego, zwłaszcza teksty z kręgu tzw. prozy poetyckiej i wpisywane w listy wiersze, to jeden z najciekawszych przykładów zarówno romantycznego synkretyzmu rodzajowo-gatunkowego, jak i łączenia ze sobą w warstwie fabularnej autobiograficznego „ja” poety i wielu biografii wymarzonych. Oryginalność literackiego przekazu w przypadku autora Nie-Boskiej komedii wielokrotnie łączyła się bowiem z intymnością poufnego wyznania, swego rodzaju szczerością „ustylizowaną”, narzucającą wypowiedzi artystycznej charakterystyczne dla pisarstwa intymnego formy i struktury narracyjne. Poetycki idiom Krasińskiego kształtował się zatem nie tylko na kanwie niczym nieskrępowanej romantycznej wyobraźni, ale i w relacji do osobistych przeżyć, codziennej autokontemplacji bądź prób rozpoznawania własnej tożsamości. Intymne „ja” poety wnikało w przestrzeń literacką, odciskając piętno na pisanych wówczas utworach, znosząc granice między sztuką a życiem prawdziwym. Utajona konfesyjność prozy Krasińskiego z lat trzydziestych oraz jego licznych wierszy konstytuowała twórczość z pozoru banalną, nadmiernie egzaltowaną i stereotypową w duchu romantycznym, gęstą jednak od znaczeń i ukrytych symboli