Kryminologiczny obraz dzieciobójstwa a jego kryminalizacja i typizacja

Zagadnienie dzieciobójstwa, wbrew pozorom, nie ma znaczenia jedynie marginalnego (wobec niskiej liczby tego rodzaju zabójstw). Zdaniem niektórych są powody, by sądzić, że dzieciobójstwo – jako zjawisko społeczne – może powrócić w większym nasileniu. Ostatnie lata przyniosły wzmożone wysiłki, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, aby aborcja stała się nielegalna, co ograniczy dostęp do kontroli urodzeń. Grupy religijne na całym świecie podejmują starania, aby takie podejście było wprowadzane w życie, odnosząc sukcesy w Afryce, gdzie kontrola narodzin została napiętnowana jako forma ludobójstwa. Osoby popierające te zasady w swoim przekonaniu reprezentują postawę pro-baby. Przykładowo: zdaniem przedstawicieli organizacji Human Life International chronią oni „tradycyjnie kochającą życie afrykańską kulturę”. Jednak prawdziwe rezultaty, jak zauważa Sara Newman, można zaobserwować w kraju takim, jak Senegal, w którym dostęp do kontroli urodzeń jest ograniczony, a wszystkie formy aborcji są nielegalne i w którym prawie jedna piąta uwięzionych kobiet przebywa w więzieniu za dzieciobójstwo. Należy odnotować, że wielu naukowców wierzy, iż zwiększona dostępność aborcji jest alternatywą dla dzieciobójstwa. W ich opinii aborcja, chociaż nie jest rozwiązaniem idealnym, oferuje kobietom mniej okrutną alternatywę niż zabijanie noworodków. Zebrane dowody sugerują, że istnieje związek między dostępnością aborcji a liczbą dzieciobójstw. Na przykład dzieciobójstwo jest częściej popełniane na terenach wiejskich, gdzie aborcja jest mniej dostępna lub społecznie nieakceptowalna. Nie ma przy tym chyba wątpliwości – jakkolwiek okrutnie to zabrzmi – że zabicie noworodka jest łatwiejsze, tańsze i bezpieczniejsze dla zdrowia i życia matki niż przeprowadzenie nielegalnej aborcji