Prise de conscience de l'unité européenne dans la Résistance polonaise et française

Poczucie świadomości europejskiej wspólnoty w polskim i francuskim Ruchu Oporu Treścią tego artykułu jest przedstawienie charakterystycznych cech Ruchu Oporu zarówno narodowego jak i europejskiego, wzajemnie się przenikających, oraz ich dziedzictwa, jakie zostawili po sobie dla przyszłych pokoleń. Cel ich walki nie ograniczał się odzyskania niepodległości. Jednocześnie bowiem pragnęli przyczynić się do powojennej reorganizacji porządku międzynarodowego, to znaczy utworzenia unii europejskiej, opartej na wspólnej więzi, jaka zjednoczyła ludzi w walce podczas drugiej wojny światowej. Na łamach konspiracyjnej prasy były wyłożone i dyskutowane idee Uniii europejskiej, jaką wyobrażano sobie, że powstanie po wojnie. W prasie polskiej i francuskiej widoczna była zbieżność co do imperatywnej potrzeby zbudowania Europy na nowej bazie. Twierdzono i słusznie, że zadanie o takim zasięgu może być osiągnięte jedynie wtedy, gdy zostanie podjęte z taką samą pasją, z jaką idee te były lansowane przez Ruch Oporu. Projekty nie były sprecyzowane, ale chodziło przecież o idee, które po wojnie winny być wcielane w czyn. Niemniej jednak czym bliższy był koniec wojny tym bardziej realizacja tych idei była zaniechana. W efekcie tego działacze Ruchu Oporu nie stali się budowniczymi nowej Europy, ale dzięki propagowanym ideom zajmują poczesne miejsce wśród prekursorów zjednoczenia naszego kontynentu.Wyrwa Tadeusz. Prise de conscience de l'unité européenne dans la Résistance polonaise et française. In: Revue des études slaves, tome 75, fascicule 2, 2004. pp. 285-296