Euro en swap: een combinatie met toekomst?

Het idee om Europa te binden aan één munt is geenszins nieuw. Tijdens de afgelopen tweeduizendjaar zijn meerdere pogingen ondernomen met wisselend succes. De Romeinse keizer Diocletian, Keizer Karel en de Karolingers zijn hier maar enkele voorbeelden van. Tijdens de jaren tachtig werd het concept nieuw leven ingeblazen door de toenmalige voorzitter van do Europese Commissie Jacques Delors. Deze hield de politieke leiders aan hun woord door een house gemeenschappelijke markt te willen creëren voor goederen, diensten en kapitaal. Delors stelde immers een verdere integratie voor op het vlak van buitenlandse, economische en monetaire politiek. Weinig EG lidstaten waren echter geneigd om een zo gevoelige zaak als de te volgen buitenlandse politiek op te geven. Delors kreeg echter twee machtige bondgenoten voor zijn monetaire suggesties. De Franse President Francois Mitterand geloofde immers dat een gemeenschappelijke munt Duitsland dichter tot de andere EG lidstaten kon brengen, alsook de Duitse economische hegemonie in de regio kon verminderen. De Duitse Bondskanselier Helmut Kohl op zijn beurt zag in deze eenheidsmunt een middel om de Duitse macro-economische discipline over te brengen naar de andere buren. De visies van beide heren werden geharmoniseerd en tot uiting gebracht in het Verdrag van Maastricht (10 december 1991), waarbij alle EG lidstaton overeenkwamen te streven naar een vruchtbare omgeving voor een gemeenschappelijke munteenheid tegen eind 1997