نقش تعدیل‌کنندگی جنسیت در رابطۀ دین‌‏داری با اعتماد اجتماعی در دانشجویان دانشگاه پیام ‏نور استان سمنان

سابقه و هدف: اعتماد اجتماعی یکی از عناصر کلیدی در تحقق توسعۀ پایدار و همه‌جانبۀ جوامع تلقی می‏شود. در تحقق این مفهوم عوامل متعددی می‏تواند دخیل باشد. این پژوهش با هدف تعیین نقش تعدیل‏کنندگی جنسیت در رابطۀ دین‏داری با اعتماد اجتماعی در دانشجویان انجام شد. روش کار: این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعۀ آماری پژوهش دانشجویان دانشگاه پیام‏نور استان سمنان بود که با استفاده از نمونه‏گیری تصادفی طبقه‏ای نسبی 384 نفر از آنان (200 دانشجوی مؤنث و 184 دانشجوی مذکر) انتخاب شدند. داده‏ها با استفاده از پرسش‏نامۀ دین‏داری گلاک و استارک و پرسش‏نامۀ اعتماد اجتماعی علیزاده ‏اقدام و محمدی گردآوری شد. برای تحلیل داده‏ها از ضریب همبستگی پیرسون و آزمون تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد. در این پژوهش همۀ موارد اخلاقی رعایت شده است و مؤلفان مقاله تضاد منافعی گزارش نکرده‌اند. یافته‌ها: میانگین (و انحراف‏معیار) نمرۀ دین‏داری و اعتماد اجتماعی دانشجویان به‏ترتیب برابر با 61/199 (± 22/12) و 39/119 (± 71/10) بود. بر اساس ضریب همبستگی پیرسون بین نمرۀ کل دین‏داری و ابعاد آن با اعتماد اجتماعی در دانشجویان ارتباط آماری مثبت و معنادار بود (597/0=r و 001/0>P). میانگین ابعاد دین‏داری و اعتماد اجتماعی در دانشجویان مؤنث به‏صورت معناداری بیشتر از دانشجویان مذکر بود. نتایج نشان داد که دین‏داری و هر یک از ابعاد آن شامل مؤلفۀ مناسک، اعتقاد، عاطفه و پیامد در بین دانشجویان به‏طور مثبت و معناداری اعتماد اجتماعی را پیش‏بینی می‏کنند. همچنین، تعدیل‏کنندگی جنسیت در رابطۀ بین دین‏داری و اعتماد اجتماعی در مشارکت‏کنندگان تأیید شد؛ بدین معنا که تأثیر ابعاد دین‏داری بر اعتماد اجتماعی دانشجویان در دو گروه دختران و پسران متفاوت بود. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش، اعتماد اجتماعی در دانشجویان بیشتر از همه از مؤلفۀ مناسکی متغیّر دین‏داری متأثر است. این یافته‏ دلالت‏های نظریه‏های کارکردگرا دربارۀ اثر مثبت دین‏داری بر سلامت اجتماعی را تأیید می‏کنند