Shared decision making in involuntary treatment:four case studies from court ordered psychiatric treatment

Achtergrond Gedeelde besluitvorming (shared decision making; SDM) kan leiden tot betere behandeluitkomsten. Er is nog weinig bekend over SDM in de forensische psychiatrie; een context waarin naast psychiatrische problematiek, ook sprake is van vrijheidsbeperking en dwangverpleging.DoelHet verkennen van de huidige mate van SDM in een forensisch psychiatrische setting en factoren in kaart brengen die de SDM beïnvloeden.Methode Semigestructureerde interviews (4 triaden, met behandelcoördinator, sociotherapeutisch mentor patiënt) aangevuld met scores op vragenlijsten (SDM-Q-Doc en SDM-Q-9).Resultaten De SDM-Q liet een relatief hoge mate van SDM zien. Thema’s als cognitieve en executieve functies van de patiënt, subculturele verschillen, ziekte-inzicht en wederkerige samenwerking bleken de SDM te beïnvloeden. Daarnaast bleek SDM in de forensische psychiatrie meer een middel om de communicatie over de beslissingen van het behandelteam te verbeteren dan werkelijk ‘gedeelde’ besluitvorming.Conclusie Deze eerste verkenning laat zien dat een vorm van SDM in de tbs wordt toegepast, maar op een andere wijze wordt geoperationaliseerd dan de theorie achter SDM voorschrijft.BACKGROUND: Shared decision making (SDM) can result in better treatment outcomes. Little is known about the practice of SDM in forensic psychiatry; a context in which not only psychiatric problems are present, but also freedom restrictions and involuntary hospitalisation.AIM: To explore the current degree of SDM in a forensic psychiatric setting and to identify factors that influence SDM.METHOD: Semi-structured interviews (n = 4 triads: treatment coordinator, sociotherapeutic mentor and patient) combined with scores on questionnaires (SDM-Q-Doc and SDM-Q-9).RESULTS: The SDM-Q showed a relatively high degree of SDM. Themes like cognitive and executive functions of the patient, subcultural differences, insight into the disease and reciprocal cooperation appeared to influence the SDM. In addition, SDM in forensic psychiatry appeared to be more of a means of improving communication about the decisions of the treatment team than truly ‘shared’ decision making.CONCLUSION: This first exploration shows that SDM is applied in forensic psychiatry, however operationalised differently than the theory behind SDM prescribes.