Mogelijkheden van GGO-aardappelen voor een duurzame Phytophthora bestrijding en variatie van de Phytophthora infestans populatie in Vlaanderen op basis van een set aardappelgenotypen /

De aardappel, S. tuberosum, is een zeer belangrijke voedingsbron. Phytophthora infestans (Mont.) de Bary vormt een grote bedreiging voor de aardappelteelt doordat P. infestans zich gemakkelijk kan aanpassen aan fungiciden en gastheerresistentie. Bij het traditioneel inkruisen van resistentiegenen kan slechts één resistentiegen per kruising ingekruist worden. Dit maakt dat resistentiegenen inbrengen via kruisingen een zeer lang proces is dat economisch niet haalbaar is. Enkelvoudige resistentiegenen kunnen gemakkelijk doorbroken worden. Dit was zichtbaar bij genotypes met één gen afkomstig van S. stoloniferum. Planten met één resistentiegen van S. venturii en vangplanten met één gen van S. bulbocastanum blijven resistent tegen de plaatselijke P. infestans-isolaten. Wanneer verschillende resistentiegenen in een aardappelras gestapeld worden, zal de resistentie veel moeilijker doorbroken worden. De planten met een stapeling van 3 resistentiegenen, afkomstig van S.venturii, S. stoloniferum en S. bulbocastanum, worden slechts heel weinig aangetast. De plant kan tijdig reageren op de infectie door P. infestans en kan zo een grote aantasting vermijden.Bij het gebruik van genetisch gemodificeerde aardappelen als oplossing tegen P. infestans, is het zeer belangrijk om aan goed resistentiemanagement te doen. Het goede resistentiemanagement moet er voor zorgen dat de resistentie die in bestaande rassen wordt ingebouwd niet snel doorbroken wordt. Wanneer rekening gehouden wordt met een economisch rendabele en duurzame gewasproductie, met bescherming van het milieu, zijn genetisch gemodificeerde planten de meest realistische oplossing voor het P. infestans probleem.Diss.De aardappel, S. tuberosum, is een zeer belangrijke voedingsbron. Phytophthora infestans (Mont.) de Bary vormt een grote bedreiging voor de aardappelteelt doordat P. infestans zich gemakkelijk kan aanpassen aan fungiciden en gastheerresistentie. Bij het traditioneel inkruisen van resistentiegenen kan slechts één resistentiegen per kruising ingekruist worden. Dit maakt dat resistentiegenen inbrengen via kruisingen een zeer lang proces is dat economisch niet haalbaar is. Enkelvoudige resistentiegenen kunnen gemakkelijk doorbroken worden. Dit was zichtbaar bij genotypes met één gen afkomstig van S. stoloniferum. Planten met één resistentiegen van S. venturii en vangplanten met één gen van S. bulbocastanum blijven resistent tegen de plaatselijke P. infestans-isolaten. Wanneer verschillende resistentiegenen in een aardappelras gestapeld worden, zal de resistentie veel moeilijker doorbroken worden. De planten met een stapeling van 3 resistentiegenen, afkomstig van S.venturii, S. stoloniferum en S. bulbocastanum, worden slechts heel weinig aangetast. De plant kan tijdig reageren op de infectie door P. infestans en kan zo een grote aantasting vermijden.Bij het gebruik van genetisch gemodificeerde aardappelen als oplossing tegen P. infestans, is het zeer belangrijk om aan goed resistentiemanagement te doen. Het goede resistentiemanagement moet er voor zorgen dat de resistentie die in bestaande rassen wordt ingebouwd niet snel doorbroken wordt. Wanneer rekening gehouden wordt met een economisch rendabele en duurzame gewasproductie, met bescherming van het milieu, zijn genetisch gemodificeerde planten de meest realistische oplossing voor het P. infestans probleem