Pravna pitanja postavljanja dijagnoze kod pacijenta

Preduzimanje ciljanih dijagnostičkih mera dešava se u oblastima različitih medicinskih specijalnosti, različitim metodama i sa različitom učestalošću, ali same dijagnostičke radnje povezuju i neka zajednička načela i pravila. Tako, rezultat svake dijagnostičke mere je dijagnoza koja se u tom pravcu definiše i sa određenim ciljem postavlja, i koja predstavlja vrednosni sud o pronađenom zdravstvenom stanju kod pacijenta. Dijagnostika znači izvođenje procedure, a dijagnoza ima karakter pojedinačnog akta u formi zaključka koji daju lekar, laborant ili drugi dijagnostičar. Svako postavljanje dijagnoze uslovljeno je prirodom zdravstvenog stanja pacijenta, što obeležava u isto vreme prava i obaveze koja mogu biti vezana za konkretnu dijagnostiku. Po svom odredištu dijagnostičke mere su jedan od oblika medicinskih mera, odnosno postupaka koje lekari preduzimaju u okviru obavljanja svoje delatnosti. Učesnici u dijagnostici imaju uzajamna prava i obaveze u odnosu na meru koja se preduzima. U pogledu ishoda dijagnostike za pravo je više relevantan dijagnostički put, odnosno poštovanje dijagnostičkog standarda, a ne toliko tačnost same dijagnoze, i ta konstatacija predstavlja osobenost pravnog razmatranja pitanja postavljanja dijagnoze kod pacijenta. U načelu, pogrešna dijagnoza sama po sebi nije dovoljna da pokrene građansku odgovornost, ali može pod odredjenim uslovima da ima karakter skrivljene medicinske greške za koju se odgovara