Interdyscyplinarne podejście do pacjentów poddawanych przezskórnym interwencjom wysokiego ryzyka

Opis przypadku dotyczy 69-letniej pacjentki z wielochorobowością (wywiad uogólnionej miażdżycy, stan po ostrym zespole wieńcowym, cukrzyca typu 2, napadowe migotanie przedsionków, nadciśnienie tętnicze oraz hiperlipidemia), która została przyjęta do Kliniki Kardiologii USK w Białymstoku z powodu obrzęku płuc. W trakcie diagnostyki ustalono, iż obraz kliniczny niestabilności hemodynamicznej jest wyrazem zawału bez uniesienia odcinka ST u chorej z ciężko upośledzoną frakcją wyrzutową lewej komory do 8–12%. Po standardowym wyprowadzeniu chorej z obrzęku płuc wykonano koronarografię, która uwidoczniła zaawansowaną, wielonaczyniową chorobę wieńcową, w tym krytyczne zwężenie gałęzi przedniej zstępującej oraz dużej, dominującej prawej tętnicy wieńcowej (PTW). W obu naczyniach w miejscach zwężenia były wyraźnie widoczne masywne zwapnienia. Przypadek pacjentki konsultowano w ramach posiedzenia Heart Team. Mając na uwadze znaczny stopień zaawansowania zmian w naczyniach wieńcowych, bardzo wysokie ryzyko zabiegu, liczne obciążenia chorobowe pacjentki, w tym ciężko upośledzoną funkcję skurczową lewej komory, chorą zdyskwalifikowano z leczenia kardiochirurgicznego. W zabezpieczeniu pompą Impella wykonano złożony zabieg przezskórnej angioplastyki wieńcowej (PCI PTW z trzema stentami DES oraz GPZ i GD z dwoma stentami DES). W terapii zastosowano standardowe, skojarzone leczenie niewydolności serca oraz indywidualnie dobraną do profilu pacjentki potrójną terapię przeciwkrzepliwą. Kontrolne badanie echokardiograficzne przy wypisie wykazało poprawę funkcji skurczowej lewej komory serca do 29%. Pacjentka została wypisana do domu z zaleceniem kolejnej hospitalizacji w Klinice Kardiologii celem oceny klinicznej i ewentualnej kwalifikacji do implantacji kardiowertera-defibrylatora lub kardiowertera-defibrylatora z funkcją resynchronizacji. Wykonane podczas kontrolnej wizyty badanie echokardiograficzne wykazało jednak znaczną poprawę funkcji skurczowej lewej komory do 48%, w zawiązku z czym odstąpiono od kontrolnej koronarografii i implantacji urządzenia, utrzymując zaleconą przy wypisie farmakoterapię.Opis przypadku dotyczy 69-letniej pacjentki z wielochorobowością (wywiad uogólnionej miażdżycy, stan po ostrym zespole wieńcowym, cukrzyca typu 2, napadowe migotanie przedsionków, nadciśnienie tętnicze oraz hiperlipidemia), która została przyjęta do Kliniki Kardiologii USK w Białymstoku z powodu obrzęku płuc. W trakcie diagnostyki ustalono, iż obraz kliniczny niestabilności hemodynamicznej jest wyrazem zawału bez uniesienia odcinka ST u chorej z ciężko upośledzoną frakcją wyrzutową lewej komory do 8–12%. Po standardowym wyprowadzeniu chorej z obrzęku płuc wykonano koronarografię, która uwidoczniła zaawansowaną, wielonaczyniową chorobę wieńcową, w tym krytyczne zwężenie gałęzi przedniej zstępującej oraz dużej, dominującej prawej tętnicy wieńcowej (PTW). W obu naczyniach w miejscach zwężenia były wyraźnie widoczne masywne zwapnienia. Przypadek pacjentki konsultowano w ramach posiedzenia Heart Team. Mając na uwadze znaczny stopień zaawansowania zmian w naczyniach wieńcowych, bardzo wysokie ryzyko zabiegu, liczne obciążenia chorobowe pacjentki, w tym ciężko upośledzoną funkcję skurczową lewej komory, chorą zdyskwalifikowano z leczenia kardiochirurgicznego. W zabezpieczeniu pompą Impella wykonano złożony zabieg przezskórnej angioplastyki wieńcowej (PCI PTW z trzema stentami DES oraz GPZ i GD z dwoma stentami DES). W terapii zastosowano standardowe, skojarzone leczenie niewydolności serca oraz indywidualnie dobraną do profilu pacjentki potrójną terapię przeciwkrzepliwą. Kontrolne badanie echokardiograficzne przy wypisie wykazało poprawę funkcji skurczowej lewej komory serca do 29%. Pacjentka została wypisana do domu z zaleceniem kolejnej hospitalizacji w Klinice Kardiologii celem oceny klinicznej i ewentualnej kwalifikacji do implantacji kardiowertera-defibrylatora lub kardiowertera-defibrylatora z funkcją resynchronizacji. Wykonane podczas kontrolnej wizyty badanie echokardiograficzne wykazało jednak znaczną poprawę funkcji skurczowej lewej komory do 48%, w zawiązku z czym odstąpiono od kontrolnej koronarografii i implantacji urządzenia, utrzymując zaleconą przy wypisie farmakoterapię