Untying the knot:Mechanistically understanding the interactions between social foragers and their prey

Veel trekvogels zijn afhankelijk van de Waddenzee. Hier vinden ze voedsel om de winter te overleven en om op te vetten voor migratie naar de Arctis of Afrika. De meeste vogels voeden zich met wormen en schelpdieren die in de wadbodem leven. Dit proefschrift beschrijft onderzoek aan de foerageerbeslissingen van een in groepen levende wadvogel (de kanoet, Calidris canutus) die zich voedt met schelpdieren zoals kleine kokkels (Cerastoderma edule). Belangrijke vragen die we beantwoorden zijn: Kunnen we op basis van de ruimtelijke verspreiding van kokkels de ruimtelijke verspreiding van kanoeten voorspellen? Gebruiken kanoeten elkaar om verborgen voedsel te vinden? Hebben individuele kanoeten ‘persoonlijkheden’ met betrekking tot hun foerageerbeslissingen en gebiedsgebruik? Kanoeten blijken ieder hun eigen zoekstrategie te hanteren. Vooral de intensiteit waarmee ze hun omgeving verkennen verschilde sterk tussen individuele vogels. Dit exploratiegedrag in gevangenschap kwam overeen met gedrag in het wild. Na hun vrijlating vertrokken ‘explorerende’ kanoeten naar wadplaten in Engeland en Duitsland, terwijl niet-explorerende kanoeten in de Nederlandse Waddenzee bleven. Kanoeten kijken bij elkaar af om de beste voedselplekken te vinden. In tegenstelling tot de algemene zienswijze, zijn kanoeten niet daar te vinden waar prooidichtheden het hoogst zijn. Ook al kunnen prooien hier gemakkelijk worden gevonden, deze zijn door onderlinge voedselcompetitie van lagere kwaliteit. Hoewel dit onderzoek zich toespitste op kanoeten, beperkt het inzicht dat we hebben verkregen zich niet tot deze soort. In tegenspraak met de huidige kennis, laten onze resultaten zien dat prooidichtheid een slechte voorspeller van de energie-inname kan zijn. Dit heeft belangrijke gevolgen voor het voorspellen van ruimtelijke verdelingen van predatoren en voor het schatten van draagkracht, oftewel hoeveel predatoren kunnen leven van het aanwezige voedsel in een gebied. De ontdekking dat individuen verschillen in exploratiegedrag toont aan dat, binnen één soort, individuen verschillend kunnen omgaan met een veranderende wereld.An entire flyway of shorebirds is dependent on the Dutch Wadden Sea. Here they find food to survive or fuel their flights towards the Arctic or Africa. Most shorebirds feed on worms and shellfish hiding in the mud. The work presented in this thesis concerns the foraging decisions of a socially foraging shorebird (red knot, Calidris canutus) feeding on shellfish such as small edible cockles (Cerastoderma edule). Questions we asked were: Does the spatial distribution of cockles predict the spatial distribution of knots? Do knots use each other to find food? Do individual knots have distinct ‘personalities’ regarding their foraging decisions? Knots varied in their search strategies, especially in the intensity of exploring novel environments. Measurements on individual exploratory tendencies in captivity correlated with this behaviour in the wild. After release, exploratory birds travelled to mudflats in England and Germany, whereas the non-exploratory birds remained in the Dutch Wadden Sea. To find the best food patches, knots exploited the searching efforts of their flock mates. Surprisingly, on the Wadden Sea mudflats, knots did not feed in patches with the highest densities of small cockles. Here, cockles competed for algal food and had low energy content. The work presented in this thesis offers a better understanding of spatial distributions of knots, but have wider relevance as well. For instance, contradicting the current viewpoint, our results show that prey density may be a poor predictor of energy intake rates. This has implications for predicting spatial distributions of predators, and estimating an area’s carrying capacity, i.e. the predator numbers that an area can sustain. The discovery of inter-individual differences in exploratory behaviour shows that individuals can cope differently with a rapidly changing world