Linking scientific and clinical knowledge practices:Innovation for prosthetic rehabilitation

De afgelopen decennia heeft het wetenschappelijk onderzoek naar revalidatieprogramma’s een grote vlucht genomen. Toch bereikt de wetenschappelijke kennis maar mondjesmaat de revalidatiepraktijk. Onderzoekers zeggen vaak dat dit komt omdat een wetenschappelijke werk- en denkhouding in de revalidatiepraktijk onvoldoende aanwezig is. Behandelaars vinden juist dat veel onderzoeksvragen niet aansluiten bij problemen waar zij in de praktijk mee worstelen. Dit proefschrift laat aan de hand van een casestudy zien hoe door een zorgvuldige mix van onderzoeksmethodologie, conceptuele analytische en veranderkundige vaardigheden deze verdeeldheid wordt voorkomen. De studie start met een praktijkvraag van een revalidatieteam dat volwassenen met een beenamputatie behandeld, namelijk: ‘Hoe al in het revalidatiecentrum te anticiperen op een terugval in functioneren met de prothese thuis?’ Zelfmanagement en motorische leertheorieën uit respectievelijk de chronisch zieken- en neuro-revalidatie bleken een inspiratiebron. Maar hoe deze theorieën te vertalen in praktische handvatten voor behandelaars, die actieve participatie van hun patiënten willen stimuleren?Een vergelijkende inhoudsanalyse van zelfmanagement- en revalidatiegeneeskundige literatuur gaf inzicht in hoe zelfmanagementeducatie een plek kon krijgen in de amputatierevalidatie. Een combinatie van kwalitatief en kwantitatief onderzoek bevestigde niet alleen de terugval in functioneren thuis, maar belichtte ook het waarom van de terugval, vanuit de ervaringskennis van patiënten. Met behulp van het ‘Knowledge-To-Action’-vertalingsmodel werden de verschillende soorten kennis op een analytisch onpartijdige manier geïntegreerd tot een zelfmanagementtraining bestaande uit een motorisch en psycho-educatief deel . Deze co-creatie tussen het onderzoeksteam, behandelaars en patiënten leidde tot gedeeld eigenaarschap en een handboek van de zelfmanagementtraining, die nu onderdeel is van de lokale reguliere amputatierevalidatie.Research into rehabilitation programmes has expanded enormously the past few decades. However application of scientific knowledge into clinical practice still has modest success. Researchers assume that there is a lack of scientific attitude in rehabilitation practice. Rehabilitation professionals, at their turn, believe that research questions are not attuned to their experienced problems. This thesis illustrates by way of a case-study how this division can be prevented with a careful chosen mix of research methodologies, conceptual analytical, and change management skills.The study starts with a request from a prosthetic rehabilitation team: “How to prevent a decline in functioning with a prosthesis at home, after discharge from prosthetic rehabilitation?” Self-management and motor learning theories from rehabilitation programmes for, respectively, patients with chronic diseases or neurological conditions, appeared to be valuable sources of inspiration. But how to translate these theories into practical instructions for professionals, who want to stimulate active participation of patients?A comparative content analysis of literature on self-management education and physical rehabilitation medicine gave insight into how self-management can get a considered place in prosthetic rehabilitation. A combination of quantitative and qualitative research methods confirmed the decline in functioning and exposed why patients declined. With help of the knowledge-to-action-cyclus the gathered knowledge was integrated into a self-management training, comprising a motor skill and psycho-educational training. The co creation between the research team, professionals and patients led to a shared ownership and manual of the self-management training, which is now part of daily practice of the local prosthetic rehabilitation team