Een experimentele veldstudie naar het intrekgedrag van glasaal op de grens van zout en zoet met implicaties voor het verbeteren van intrekmogelijkheden

Sluiscomplexen op de grens van zout en zoet water kunnen een serieuze optrekbarrière vormen voor glasaal. Waterbeheerders proberen deze intrek te verbeteren door het aanleggen van vispassages en specifiek sluisbeheer. Deze maatregelen gaan uit van glasaal die tegen een zoete lokstroom opzwemt. Echter, deze aanname strookt niet met dat wat bekend is uit wetenschappelijke literatuur over de glasaaltrek op zee: glasalen zullen in zout water vooral met de stroom mee willen zwemmen, niet er tegen in. Het schutten van glasaal, het op een kier zetten van sluisdeuren tijdens laagwater, of het aanbieden van aalgoten of andere lekstroompassages is daarmee ineffectief. Glasaal weet het binnenwater kennelijk vooral te bereiken ondanks, in plaats van dankzij, al deze goed bedoelde apparatuur en beheersmaatregelen. Een systeem dat appelleert aan het natuurlijke intrekgedrag van glasaal (meezwemgedrag) zou dan ook meer voor de hand liggen. Deze resultaten impliceren dat de intrek van glasaal sterk kan worden verbeterd met relatief kleine openingen in en rond sluisdeuren en hevelsystemen, waardoor de glasaal bij hoogwater, met de zoutwaterstroom mee, het zoete water in kan trekken. Aanbevolen wordt om het hevelsysteem verder te optimaliseren en de ecologische effecten van een verbeterde intrek op de vispopulaties in het achterliggende binnenwater te testen in een veldsituatie