Nadere beschouwing van stalbalansen en gasvormige stikstofverliezen uit de intensieve veehouderij

Het mestbeleid verplicht veehouders met hokdieren een stalbalans bij te houden waarmee de aan- en afvoer van stikstof en fosfaat wordt verantwoord. Sommige varkens- en pluimveehouders ervaren echter een discrepantie tussen de hoeveelheid stikstof die volgens de stalbalans afgevoerd moet worden en de gemeten afvoer. Een oorzaak zou kunnen zijn dat de gasvormige stikstofverliezen uit mest van hokdieren in de praktijk hoger zijn dan de forfaitaire gasvormige stikstofverliezen waar de stalbalans van uitgaat. Het ministerie van LNV heeft de Commissie van Deskundigen Meststoffenwet (CDM) gevraagd om de onderbouwing van de gasvormige stikstofverliezen uit mest nog eens zorgvuldig te beschouwen en advies over eventuele aanpassing van de gasvormige stikstofverliezen. Uit analyse van data van Dienst Regelingen van LNV uit 2006 bleek dat bij legkippenbedrijven en vleesvarkensbedrijven meer bedrijven dan verwacht (d.w.z. meer dan 50%) een tekort op de stikstofbalans hadden. Dit gold niet voor fokvarkensbedrijven, vleespluimveebedrijven en vleeskalverenbedrijven. Er is onderzocht welke factoren leiden tot een stikstofoverschot of –tekort op de stalbalans van intensieve veehouderijbedrijven. De Commissie heeft advies uitgebracht voor de gasvormige stikstofverliezen in de Meststoffenwet van 2006 en het bepalen van mestsamenstellingen. Uit wetenschappelijk oogpunt heeft het uitdrukken van gasvormige stikstofverliezen als vervluchtigingspercentage van de bruto stikstofexcretie de voorkeur. De werkgroep adviseert om de vervluchtingingspercentages te baseren op de stikstofexcretie die jaarlijks door de Werkgroep Uniformering berekeningswijze Mest- en mineralencijfers (WUM) wordt vastgesteld. Trefwoorden: ammoniak, denitrificatie, gasvormige stikstofverliezen, hokdieren, mest, meststoffenwet, pluimvee, stalbalans, stikstof, varken